ଅଝରା ଲୁହ

ଦେଖିଛ କି ତୁମେ,

ସବୁଜ କ୍ଷେତରେ 

ଧୂସର ରଙ୍ଗର ଛବି,

ପୂର୍ବ ଦିଗନ୍ତେ ପ୍ରତିଯୋଗୀ ସାଜି

ପରାଜିତ ହୁଏ ରବି ।

କେତେ ସେ ଖଟିଛି

କେତେ ସେ ଲେଟିଛି

ମାଟି ବୁଝେ ତା' ମରମ କଥା

ଅଝରା ଲୁହରେ ଲୁଚେଇ ରଖିଛି

 ଅନ୍ତରର କେତେ ଅସହ୍ୟ ବ୍ୟଥା ।

ରୁଗ୍ଣ ଶରୀରେ 

ଦୁର୍ବଳ କରେ 

ପ୍ରଗତିର ମଙ୍ଗ ଧରେ,

ସଭ୍ୟତାର ଉନ୍ନତି ପଥରେ 

ଦେହରୁ ରକତ ନିଗାଡ଼ି

ବିକାଶ ଓ ସମୃଦ୍ଧିର ଆଦ୍ୟ

ଶିଳାନ୍ୟାସ ସେ କରେ ।

ଅନ୍ନ ଦେଇ ଅନ୍ୟକୁ ସେ

ସକଳେ ଜୀବନ ଭରେ,

ପୁଣି,

ତିଳ ତିଳ ହୋଇ 

ନିଜ ହାତେ ସିଏ 

ନିଜକୁ ନିଜେ-

ଅତି ନିର୍ମମେ ମାରେ ।