ଜଗବନ୍ଧୁ ଦୟାନିଧି

ଊର୍ଦ୍ଧ୍ବକୁ ଉଠାଇ ବାହା

ତୁମରି ଚରଣ     ତଳେ ମୁଁ ଶରଣ 

ଶୁଣ ଆହେ ଲକ୍ଷ୍ମୀନାହା ।

ଆତ୍ମବନ୍ଦୀ ପ୍ରାୟେ  ସ୍ବନିବାସେ ଥାଏ

ଦେଖୁଛି ମୋତେ ବା କିଏ

ସସାଗରା ଧରା  ଶୋଭା ଛାଡି ପରା

ଝରିଲା ଲୋତକ ପିଏ ।

ସୁଖଦ ପ୍ରକାଶ     ପାଇଁ ଅବକାଶ

ବିହୁନେ ଘୋଟଇ ନିଶା

ମାନସ ଗଗନେ  ଫୁଟେନାହିଁ କ୍ଷଣେ 

ଆକାଂକ୍ଷାର ଶତଭିଷା ।

ଶ୍ରୀମନ୍ଦିରେ ଘଣ୍ଟ ବାଜେ

ଶ୍ରବଣେ ପରଖି     ଅଣ୍ଟାକୁ ସଳଖି  

ଉଠଇ ସହଳେ ଲାଜେ ।

ଗହନ ଅନ୍ଧାରେ    ବହନ ଶ୍ରଦ୍ଧାରେ

ବାରିଛି ପ୍ରତି ନିଃଶ୍ବାସ

ଆତ୍ମା ସହବାସୀ  ହେଲେ ପରବାସୀ

ତୁଟାଇ ମୋର ବିଶ୍ବାସ ।

ଚାଲିଲା ରାହାରେ  ଋତୁର ସାହାରେ 

ଧରିଥିଲା ଯେତେ ଫୁଲ

ମଧୁ ଆଶେ ଆସି    ଅଳିକୁଳ ନାଶି 

ଲୁଟି ନେଲେ ଯକ୍ଷ ତୁଲ ।

କିପାଇଁ କହିବି ବେଶି

ଜୀବନ ଯାତ୍ରାରେ  ଅଧିକ ମାତ୍ରାରେ

ଦେଇଛ ତ ଛଦ୍ମବେଶୀ ।

ଶ୍ରମଦାନ କରି    ଅର୍ପେ ଥରି ଥରି 

ନିଜର ବଳକା ଆୟୁ

ଦେଖ ପ୍ରତିଦାନେ  ମିଳିଛି ଏ ସ୍ଥାନେ 

ରୁଦ୍ଧ କୋଠରୀ ବାୟୁ ।

ଭଙ୍ଗାଅଖ ରଥେ  ଅଗମ୍ୟ ଏ ପଥେ

କିପରି ଚାଲିବି କହ

ଜରା ବ୍ୟାଧି ଦୁଃଖ   କଲାଣି ବିମୁଖ 

ପରିଜନେ ଦୁର୍ବିସହ ।

ଚାରିପଟେ ହୋଇ ଠିଆ

ଦୁର୍ବାର ଇଚ୍ଛାରେ ପଡି ମୋ' ପିଛାରେ 

ମନ୍ଥି ଦେଇଗଲେ ହିଆ ।

ଏକବାଟ ତୁମ      ବୁଦ୍ଧମୟ ଦ୍ରୁମ

ବିରାଟ ଜଠର ତଳେ

ଆଶ୍ରା ତ ଦେଇଛ    ଶରଣ ରଖିଛ 

ଦୁସ୍ଥଜନେ କୃପା ବଳେ ।

ଫିଟାଇଛ ରଙ୍କ     ପତିତ ଜନଙ୍କ 

ସଙ୍କଟର ନାଗଫାଶ

ତକ୍ଷଣେ ବିହରି     ରଖିଛ ତ ହରି 

ପୂରାଇବ ମୋର ଆଶ ।

ଜଗବନ୍ଧୁ ଦୟାନିଧି

ଆରତ ନାଶନେ   ଦେଖିବି ଆସନ୍ନେ 

ଶରଣ ରକ୍ଷଣ ବିଧି ।