ହାଏରେ ମୋ’ ପାୱାର ଚଷମା – 4

କାଳୀ ପୂଜାର ସେ ରଙ୍ଗମଞ୍ଚରେ

ଦଳେ ଝିଅ ନାଚୁଛନ୍ତି ଖୁସିରେ,

ସ୍ମାଇଲି, ଷ୍ଟାଇଲି ସୁପରହିଟ୍,

ରସିକ ମନକୁ କଲେଣି ବିଟ୍ ।

ଗୋରା ଚେହେରାକୁ, ଗୋଲାପି ଓଠ

ପାଗଳ ଏ ମନ ଖୋଜୁଛି ବାଟ,

କି ବୁଦ୍ଧି କରିଲେ ଦେଖା ଯେ ହେବ,

ତୁମେ ହିଁ ସାହା ହେ ରାଧାମାଧବ ।

କିଏ ଲାଗେ ରମ୍ଭା, କିଏ ଉର୍ବଶୀ,

ଷୋଳ ବଯସୀ ମୋ’ କାକୁଡ଼ି କଷି,

ଆଖିରେ ମାରୁଛୁ ଏମିତି ତୀର,

ଘାଇଲା କରୁଛୁ ମନକୁ ମୋର ।

ଯଉବନ ଭରା ଗୋରା ଚେହେରା

ମେଘମାଳା ପ୍ରାୟେ କେଶ ପସରା

ନାଚ ସାଥେ ତାଳ ଦେଉଛି କେଶ,

ମନ ଟାଣି ନିଏ ତୁମ ସୁବେଶ ।

ଗହଳି ଭାଙ୍ଗିବା ସମୟ ହେଲା

ଷ୍ଟେଜ ପଛପଟେ ରହିଛି ଖୋଲା

ତିନି ଫୁଟିଆ ସେ ଛୋଟ ଦୁଆର,

ଛଟପଟ ଏଣେ ମନ ମୋହର ।

ଜଣ ଜଣ କରି ଆସିଲେ ଚାଲି,

ନଈ ଶୁଖିଗଲା ରହିଲା ବାଲି,

ହାଏରେ ପାୱାର ଚଷମା ମୋର,

କାହିଁ ଦେଉ ଧୋକା ତୁ ବରାବର ।

ନୁହନ୍ତିରେ ପୁଅ ଅବା ସେ ଝିଅ

ମନେ ଆଉ ନ ରହିଲା ସନ୍ଦେହ,

ଧିକ ଆରେ ମୋର ପ୍ରେମିକ ମନ,

ବୁଢା ଏ ବୟସେ ଜାଗେ ଯୌବନ,

ବୁଢା କାଳେ କଲେ ଚୋରାପୀରତି,

ଏଇ ଭଳି ଭାଇ ହୁଅଇ ଗତି,

ଖରାପ ନଜର ଯଦି ରହଇ,

କରି ହୀନିମାନ ଭାଗ୍ୟ ଛାଡ଼ଇ ।

ମୁନ୍ନା ମହାପାତ୍ର,

ଗୁଣପୁର