କନିଆ ସାଜିଛି ଝିଅ

ସୁନାଭଉଣୀ ମୋ ଯାଏ ଶାଶୁଘର

ଆଖିରୁ ଝରେଇ ଲୁହ ,

ଦୁହିତା ସେ ଦୁଇ କୁଳକୁ ହିତା ଯେ

କିଏ ତା'ର ସରି କୁହ !

ଜନମି ଏ ଘରେ ଲୀଳା-ଖେଳା କରି

ଛୋଟରୁ ଏଡୁଟେ ହେଲା ,

ଆଚାର-ବିଚାର-ଶିକ୍ଷା-ସଂସ୍କାରରେ

ସଭିଙ୍କୁ ନିଜର କଲା ।

ଫୁଲଭଳି ଫୁଟି ବାସ ବିତରିଲା

ଆଖପାଖ ଚଉପାଶ ,

ସେଇ ସୁଗୁଣରେ ରଜାପୁଅ ଜଣେ

ହୋଇଗଲେ ଦିନେ ବଶ ।

କଥାଦେଲେ ସିଏ ନିଜର କରିବେ

ଧରି-ସୁନାଝିଅ ହାତ ,

ଶୁଣି-ଆନନ୍ଦରେ କୁରୁଳି ଉଠିଲେ

ବନ୍ଧୁ,ପରିଜନ-ମିତ ।

ଆସିଅଛି ଆଜି ସେ ଶୁଭଲଗନ

କନିଆ ସାଜିଛି ଝିଅ ,

ବାପଘର ଛାଡ଼ି-ଯିବ ଶାଶୁଘର

ସଅଳ ବିଦାୟ ଦିଅ ।

ଆଜିଠାରୁ ତା'ର ବାପଘର ସୁଖ-

ସପନଟି ହେଲା ଦୂର ,

ଶାଶୁଘର ଗୋଟି ନିଜରଟି ପରା

ଇଏ ରୀତି ଦୁନିଆର ।

ସେଇ ପରିବାର ପରିଜନଙ୍କୁ ସେ

ଅତି ଆପଣାର-ମଣି ,

ବିତେଇ ଦେବ ତା' ବାକି ଜୀବନକୁ

ଆମରି ଗେହ୍ଲେଇ ରାଣୀ ।

ପରଶରେ ତା'ର ସେ ଘର ଅଗଣା

ସୁଖେ ଉଠିବଟି ହସି ,

ତା' ସୁନା ସପନ-ସତ ହେଉ ସେଠି

ଆଶୀର୍ବାଦ ଦିଅ ମିଶି ।।

ବି. ନିରୁପମା

ମାମୁରିଆ, ଛେଣ୍ଡିପଦା,ଅନୁଗୋଳ।