ଚପଲ ଓ ବାପା

ଚପଲ......

ପେଟିରୁ ବାହାରି ପାଦ ଛୁଉଁ ଛୁଉଁ

କାମରେ ଲାଗିପଡେ

ଘୋରି ହେବାଯାଏ ।

ଇଚ୍ଛା ଅନିଚ୍ଛା ବୋଲି କିଛି ଶବ୍ଦ

ତା' ଅଭିଧାନରେ ନ ଥାଏ ।

ସେ ହିଁ କହିପାରିବ ଘୋରି ହେବାର ଆନନ୍ଦ ,

ସେ ହିଁ ବୁଝେଇ ପାରିବ

ପାଦ ସହ ପାଦ ହେବାର ସାର୍ଥକତା ।

ସିଂହାସନର ମୋହ କେବେ

କାବୁ କରିପାରେନା ତା'କୁ,

ସେ ଜାଣେ ସେସବୁ ଭାଗ୍ୟର କଥା ।

ସୁଖଦୁଃଖର ଉର୍ଦ୍ଧ୍ବରେ ସେ ସିଦ୍ଧ ସନ୍ନ୍ୟାସୀ ।

କଣ୍ଟାଝଣ୍ଟା,ଫୁଲ,ପଥର ,ମନ୍ଦିର, ମଶାଣୀରେ

ଫରକ ବାରିବାରେ ଚିର ଉଦାସୀ ।

ଗୋଇଠି ତଳ କଣା ହେଇଯାଉ,

ସେଫ୍ଟିପିନ୍ ରେ ଅଟକି ଥାଉ ଆୟୁଷ,

ମୋଚିର ହାଡୁଆ ହାତରେ

ବଢୁଥାଉ ବୟସ ,

ସେଥିକୁ ନଜର ଦବାକୁ ବେଳ କାଇଁ !

ଅଳିଆଗଦାକୁ ନ ଯିବା ଯାଏ

ଘୋଷାଡି ହେଉଥାଏ

ଦୁଇଟି ପାଦର କବଚ ହୋଇ ।

ଠିକ୍ ତା'ରି ପରି ବାପାଟିଏ

ଘୋରି ହେଉଥାଏ ସାରା ଜୀବନ

ତା' କାନ୍ଧରେ ବସା ବାନ୍ଧିଥିବା ଜୀବନ ପାଇଁ ।

ଦୁଃଖ ବୁଜୁଳା ପିଠିରେ ପକେଇ

ସାଉଁଟୁଥାଏ ଖୁସୀର ଗଙ୍ଗଶିଉଳୀ ,

ରାତି ଦିନ ମାତିଥାଏ ତାଳଗଛ ଅଗରେ

ଝୁଲେଇଦବାକୁ ନିଦକ ନୀଡ଼ଟିଏ ,

ଭୁଲିଯାଇଥାଏ......

ନିଜର ବି ଜୀବନଟିଏ ଅଛି ।

ବୟସ ଗଡିଯାଏ ଆଗକୁ,

ସ୍ବପ୍ନମାନେ ରଙ୍ଗୀନ୍ ଡେଣା ନେଇ

ଉଡାଣ ଭରନ୍ତି ଆକାଶରେ ।

ହେଲେ ସେ......!

ଶେଷଯାଏ ସେମିତି ଘୋଷାଡି ହେଉଥାଏ

ନିର୍ବିକାର ଚିତ୍ତରେ,

ତା' ପୋଷା ପାଦମାନଙ୍କର

ମଙ୍ଗଳ ମନାସରେ ।।