ମୋ ବୋଉ

ସୂର୍ଯ୍ୟ ଯେବେ ହୋଇଯାନ୍ତି

ଦିଗବଳୟ ମୁହାଁ,

ମନେ ପଡେ ବୋଉ କଥା

ତା' ଅମୃତ ଛୁଆଁ ।

ନିର୍ନିମେଷ ନୟନରେ ମତେ ସିଏ

ରହିଥାଏ ଚାହିଁ,

ଫେରିବା ଟା ଡେରି ହେଲେ

ତା' ମନର ଆହଟ୍ଟ ବଢଇ ।

ସମୟର ଅବିଶ୍ରାନ୍ତ ପରିଶ୍ରମ ପରେ

ଥକେନି ସେ କେବେହେଲେ

ତା' କର୍ମ ପଥରେ ।

ଅଭାବ ସାଥୀରେ ସଦା ଯୁଦ୍ଧ କରୁଥାଏ

ନିଜେ ଭୋକିଲା ଶୋଇ ସେ

ମୋ ପେଟ ପୁରାଏ ।

ଆଉଟା ସୁନାରେ ସତେ

ତିଆରି ତା' ଦେହ

ଯେତେ ଥର ଦେଖେ ତା'କୁ

ମତେ ଲାଗେ ନୂଆ !

ସରଗୁ ସୁନ୍ଦର ମରତେ ଅମୃତ

ସିଏ ମୋ' ବୋଉର ପ୍ରେମ,

ସବୁଠାରୁ ମିଠା ତା' ଅମୃତ ଛୁଆଁ

ବୁଝି ହୁଏନି ତା' ମର୍ମ !

ମୋ ବୋଉ ପଣତ ଶ୍ରୀ ମନ୍ଦିର ନେତ

ଦିଏ ସେ ଶୀତଳ ଛାୟା,

ସେ ପଣତ ତଳେ ନଥାଏ ତ ଡର

ଆସୁ ଯେତେ ଝାଞ୍ଜି ବାଆ ।

ମୋ'ବୋଉ ମମତା ତା' ହୃଦ ନୀରବତା

ମୋ' ହୃୃଦୟ ପବିତ୍ର ଗୀତା,

ତା' ସ୍ନେହ ପରଶ ମୋ ପାଇଁ ଚନ୍ଦନ

ହୃୃଦେ ଭରେ ଶୀତଳତା !

ମଣିଷ ଜୀବନ ଷୋଳଟି ଶାସନ

ତା' କୋଳୁ ଗୋଟେ ପାଇଛି,

ତା' କୋଳ ମୋ' ପାଇଁ ଗୋପ ବୃନ୍ଦାବନ

ସେଇଠି ତ ମୋର ମୁକ୍ତି !

**ମମତା ମଞ୍ଜରୀ ଦାସ ,କଟକ**