ବର୍ଷା ବନ୍ଦନା

ବସନ୍ତରେ ସିନା ବାସନ୍ତୀ ସୁନ୍ଦରୀ

ପଉଷେ ପଳାସ ଫୁଲ,

ଋତୁରେ ଋତୁରେ ଫଗୁଣ ଚହଟେ

ତା' ଶିରୀ ଅତୁଲ ତୁଳ ।

ବଇଶାଖୀ ବହେ ବୈଶାଖ ବର୍ଷାରେ

ଚଉଦିଗ ଜାଳିଦେଇ,

ଫଗୁଣ ଫୁଲକୁ ଫଗୁଣୀମା ବାଢେ

ବସନ୍ତ ମଳୟ ହୋଇ ।

ଶରତ ଋତୁରେ ଶାରଦୀୟ ସନ୍ଧ୍ୟା

ସୀମନ୍ତ ସିନ୍ଦୁର ସାଜି,

ଚୋରା ବାଲି ପରି ମନ ଚୋରି କରି

ତା' ପଣତ ଦିଏ ମାଜି ।

ପୂର୍ଣ୍ଣମୀ ତିଥିରେ ସୁଢ଼ଳ ସୁନ୍ଦରୀ

ଯଉବନୀ ଜହ୍ନ ଦିଶେ ,

କଳଙ୍କର ଦାଗ ଲିଭି ହଜିଯାଏ

ମୁରୁକି ମୁରୁକି ହସେ ।

ମେଘ ଦେହେ ସିନା ବିଜୁଳି ନାଚଇ

ସରମେ ଶ୍ରାବଣୀ ଭିଜେ,

ମେଘର ମଲ୍ହାରେ ମୟୂରୀ ଝଟକେ

ନବ ନୃତ୍ୟାଙ୍ଗନା ସାଜେ ।

ଶ୍ରାବଣେ ଶ୍ରାବଣୀ ଅହ୍ୟ ସୁଲକ୍ଷଣୀ

ଜଗତ ଯୌବନ ମୋହେ,

ଶୁଖିଲା ଭୁଇଁରେ ସଞ୍ଜୀବନୀ ଦେଇ

ଜୀବନର ଗୀତି ଗାଏ ।

ଯଥା ସମୟରେ ଆପଣା ଅତିଥି

ଚରମ ଆତିଥ୍ୟ ପାଏ ,

ଅନାହୁତ ବନ୍ଧୁ ସମ୍ପର୍କର ସିନ୍ଧୁ

ତଥାପି ଅଲୋଡ଼ା ହୁଏ ।

ଏତେ ସବୁ ଜାଣି ତୁ ବରଷା ରାଣୀ

ଅସମୟେ ପାଦ ଦେଲୁ,

କାହିଁକି କେଜାଣି ଦୁଃଖ ତୁ ପାଇଲୁ

ମୋତେ ବି ଦରଦ ଦେଲୁ ।

ରୁହ ଲୋ ବରଷା କରିଥା’ ଭରସା

ଆସିବୁ ତୁ ଆଷାଢ଼ରେ,

ଶୁଭ କଳସୀରେ ମଙ୍ଗଳ ମନାସି

ବନ୍ଦାଇବି ଗୀତି ସୁରେ ।

ସେ ଗୀତିରେ ଥିବ ପ୍ରଶଂସା ବିଭବ

ସଂସାର ସୁଖ ସପନ,

ଗୀତ ଛନ୍ଦେ ଛନ୍ଦେ କଲ୍ୟାଣ କରିବୁ

ସୁଖୀ ହେବେ କୋଟି ଜନ ।