ସ୍ୱପ୍ନଭଙ୍ଗ

ଯିବାର ଥିଲା ରାତି ପାହିଯିବା ପୂର୍ବରୁ,

ପାପ ଓ କଳଂକର ଇତିହାସକୁ ହଜେଇ ଦେଇ

ଗହନ ଅନ୍ଧାରର ମୂଲକୁ ଭିତରେ,

ଶାନ୍ତ ସକାଳରେ ଶ୍ୱେତବସ୍ତ୍ର ପରିହୀତା

କେହିଜଣେ ଉଠି ଯିବାର ଥିଲା ରାଜ ରାସ୍ତାକୁ

ଗାଇ ଗାଇ ଶାନ୍ତିର ମନ୍ତ୍ର;

ତା’ର ଚକ୍ଷୁରେ ବନ୍ଧା ପଡନ୍ତେ ସହସ୍ର ଯୁଗର ଗମ୍ଭୀରତା ଓ ଉଦାସପଣ,

ଜ୍ଞାନାଲୋକ ସଞ୍ଝରି ଯାଆନ୍ତା

ଏପଟୁ ସେପଟ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ।

ଅନେକ ବିଶ୍ୱାସୀ ପାଦ ବେଢ଼ି ଯାଆନ୍ତେ

ସହଜେ ଲୁଟି ନେବାକୁ

ଶାନ୍ତିର ପବିତ୍ର ବାର୍ତ୍ତା ,

କିନ୍ତୁ ସ୍ୱପ୍ନ ଭାଙ୍ଗିଗଲା ଶିଳା ଖଣ୍ଡ ପରି

ଆଶା ସବୁ ମିଳେଇ ଗଲା କାକର ବୁନ୍ଦା ପରି

ପତନରୁ ଉତ୍ଥାନ ଦିଗେ ଯାଉ ଯାଉ ସ୍ୱପ୍ନ ମନସ୍କ, ଆତ୍ମମଗ୍ନ ପୁରୁଷର

ଥରିଗଲା ହସ୍ତ, ପଦ, ହୃଦୟ ।

କଳଙ୍କର କାଳିମା ଭିତରେ ବନ୍ଦୀ ସେ

ପାପର ରଙ୍ଗୀନ୍ ମାୟାରେ

ତା'ର କଣ୍ଠସ୍ୱର ଶୁଭୁଥିଲା ବିଳାପର ଧ୍ୱନିପରି;

ପୁରୁଣା ପରିଚୟଟେ ବେଢ଼ିଥିଲା ତା'ର ତମାମ୍ ଦେହ ଓ ମନକୁ ।।