"ମହଙ୍ଗା ମାଟି"

"ମହଙ୍ଗା ମାଟି"

ରଞ୍ଜନ କୁମାର ବ୍ରହ୍ମା, ଶିକ୍ଷକ, ସି ଆର ସି ସି 

ଏକଦା ପୁଛିଲି କୂଅକୁ

ବରଷ ଯାକ କାହିଁ ପାଣି ଯୋଗାଉନୁ,

ଶୁଖାଇ ରଖିଛୁ ମୁଁହକୁ ?

ଲାଜ ଲାଗୁନାହିଁ ପୁଛୁଛୁ ମୋତେ

ତୋର କେଡେ ସାହସ,

ଆଜିଯାଏଁ ମୋର ଜନମ ଯେଉଁଠି

ବସାତ ସେଇଠି ରଖିଛି ନିଜର ମହତ ।

ମାଟିକୁ ବିଗାଡି,

ସିମେଣ୍ଟ, ଜରି ଆଉ ପଲିଥିନ ଭରି

କରିଛୁ ତାକୁ ତୁ କଳୁଷ

ପାଣି ଟୋପାଟି ଗଳିବି ପାରୁନି

ଭାରି କଷ୍ଟରେ ଭରୁଛି ମୋ କଳସ

ଆଗ ନିଜକୁ ସଜାଡେ

ତାପରେ କହିବୁ ଅନ୍ୟକୁ କରି ଇଙ୍ଗିତ ।

 

କ୍ଷେତକୁ ପୁଛୁଲି ,

ବନକୁ ପୁଛିଲି ପୁଛିଲି ବାଡ଼ିର ଗଛକୁ 

କାହିଁ ତା ଖାଦ୍ୟ ଆଜି ସୁଆଦିଆ ନାହିଁ,

ନିଅଣ୍ଟିଆ ରହେ ଆମକୁ ?

ସାବଧାନ କଲା ଆଗକୁ

ଛାଇରେ ତା' ଶୀତଳ କମିବ

କମିବ ଦେହର ଦମ୍ଭ ।

ଖାଦ୍ୟରେ ଭିଟାମିନ ଅଭାବ ରହିବ

ଫୁଲରେ ମଧୁ , ରଙ୍ଗ ଓ ଗନ୍ଧ ।

ପେଟ ମନ ସବୁ ଅପୁରା ରହିବ ବେଳ ହୁଁ ସାବଧାନ ।

ଅଭାବ ରହିଛି ଜୈବିକ ସାର୍

ଭଲପାଇବା ଆଉ ଯତନ 

ଶ୍ୱାନର ମଳରେ କି ସେସବୁ ଫେରିବ

ଗୋମାତାଙ୍କୁ କଲେ ଅସମାନ ?

ଝାଳୁଆ ଦେହରେ ନନା ମୋ କହିଲେ,

ଓଃ ! କି ଗରମ ।

ଖରା ଏବେ ଅସହ୍ୟ ହେଲାଣି

କଷ୍ଟ ହରହେ ବିରୋଚନ ।

ମୁରୁକି ହସାରେ ଉତ୍ତର ରଖିଲେ,

ମୁଁ ତ ସର୍ବଦା ଏମିତି ।

ଖାଲି ତୁମେ କୋଠା, ରାସ୍ତା ବଢେଇଛ

ଜଙ୍ଗଲ , ପାହାଡ଼, ମାଟି ଚାଁଚିକି 

ଦୁଃଖକୁ କିଣିଛ ବେମାରି ଲୋଡ଼ିଛ

ମାଟି ମା'କୁ ସଂକୋଚ କରିକି ।

 

ରୂପା ପଚାରିଲା ବାବା ହେ !

କୋଉଠି ସେ ଆମ ମାଟି ମା' ?

ଯା'ରି ଉପରେ ଖେଳି କୁଦି ଆମେ

ସଭିଏଁ ଦେଖୁ ଗୋଟିଏ ରାହା ।

ମିଶି କରି ଗଲୁ ଛାତ ଉପରକୁ

ଦେଖାଇଲି ତାକୁ ମଣ୍ଡଣା,

ଲାଗିଛି ଗଛ, ପଲିଥିନ ପ୍ଲାଷ୍ଟିକ ଡ଼ବାରେ

ଫୁଲେ ପତ୍ରଭରା ଅଧିକେ ଊଣା ।

ବୁଝାଇଲି ତାକୁ,

ଗ୍ରାମ, ନଗରରେ ଖଣ୍ଡମଣ୍ଡଳରେ

ଜୀଵନ ଅଛନ୍ତି ଯେତିକି,

ସଭିଙ୍କ ଖୁସି ବାଢ଼ୁଛି କମୁଛି

ଏ ମାଟି ଅଛି ଯା' ପାଖେ ଯେତିକି ।

ଏ ଆମ ଅମୁଲ ମୂଲ ,

ଜୀବଜଗତଙ୍କ ଏନ୍ତୁଡ଼ି ଶାଳ, ପଣତ କାନି ଗୋ

ତାକୁ ବଞ୍ଚିଇବା ଚାଲ (୨) ।