ବହୁଛି ଅବନା ବାଇ

ସନ୍ଥକବି ଭୀମ ଭୋଇ

ବହୁଛି ଅବନା ବାଇ, ଦିବାନିଶି ଏକ ହୋଇ ।

କେ ପାଇଛ ଅନ୍ତ ଆଦ୍ୟ ଚିହ୍ନି ରଖିଅଛ କାହିଁ । ଘୋଷା ।

ମହାଶୂନ୍ୟ ଶୂନ୍ୟେ ବାଟ ଅରୂପ ଅବର୍ଣ୍ଣେ ଭେଟ

ପିଣ୍ଡ ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡରେ ଭେଦି ଧରି ନ ପାରିଲେ କେହି ।।

ନାହିଁ ଚେତା ହେତୁ ଦ୍ୱାରେ, ନ ଥାଇ ମନର ଭିତରେ

କାୟା ଛାୟା ମାୟା ଠାରେ କାହିଁ କିଛି ନ ଲାଗଇ ।।

କାମନା କଳ୍ପନା ଦ୍ୱାରେ ନ ମିଶେ ହେଜ ପାଞ୍ଚରେ

ତାଙ୍କୁ କେ କରିବ ଠାବ ଯାର ନାହିଁ ହାଇ ଛାଇ ।।

ନ ପଶେ ଶବ୍ଦ ଆକାରେ ଏକୌଶପୁର ବାହାରେ

ସାର ବ୍ରହ୍ମ ଏକ ପାଦ ରହିଛି ଗୁପତ ହୋଇ ।।

ସ୍ଥିତି ବସ୍ତିକୁ ରଚିଲା କେଉଁ ଭିତରେ ରହିଲା

ଯେ ତାଙ୍କୁ ଭେଟାଇ ଦେବ ତା ପାଦ ଧରିବି ଯାଇ ।।

ନ ଘେନେ ସେବା ଭକତି ଦର୍ଶନ ଭଜନ ନାସ୍ତି

କହେ ଭୀମ ଅରକ୍ଷିତ ନିଗମେ ରହିଲା ଯାଇ ।।

ସମାପ୍ତ