ମଧୁଶାଳାର ଆସର

ମଧୁଶାଳାର ଆସର

ମୁଠାଏ ବାଲୁକା     ପାରିଲିନି ଧରି

ହାତରୁ ଖସିଲା ଗଳି

ରାତିରୁ ପାହାନ୍ତି     ଦିନ ସରିଗଲା

ସଞ୍ଜ ଆସୁଥିଲା ଢଳି ।

କାହା ଭାବନାରେ   ସମୟ କଟିଲା

ଜାଳିଉଠେ ପୁଣି ବତୀ

ମଉନ ରହିବା     ଚୁକ୍ତିରେ ଖିଆଲ

ନଥିଲା ବି ନିଜ ପ୍ରତି ।

ଟେବୁଲ୍ ଉପରେ  ଢାଳି ପାରେନାହିଁ

ଜକେଇ ଆସିଲେ ଲୁହ

ଜୀବନ ଯାତନା    ସମାଧାନ ପାଇଁ

କାଗଜ ସମର୍ଥ ନୁହଁ ।

ପୃଷ୍ଠା ପରେ ପୃଷ୍ଠା   ସୂଚନାରେ ଭରି

ସ୍ପନ୍ଦିତ ହୁଅଇ ସିନା

ନିର୍ଦ୍ଦୟ ଦୁନିଆ    ଜାଣି ପାରେନାହିଁ

ଜୀଇଁଛି ସ୍ପନ୍ଦନ ବିନା ।

ଯାହା ବି ପାଇଲି    ମନ ଭରିଲାନି

ଚାହିଁବା ଥିଲା କି ଊଣା

ସମୟ ଫେରେନି  ତୁମେ ବି ଫେରନି

କାହାକୁ କରନ୍ତି ଘୃଣା ?

ଗୁଣୁଗୁଣୁ ହେବା    ବାହାନା ସହିତ

ଖୋଜିଛି ତୁମକୁ ଯେତେ

ପୁରାତନ ସ୍ମୃତି    ଲିଭେନାହିଁ ବରଂ

ଗଭୀର ହୁଅଇ ସେତେ ।

ମୋର କଥା ଛାଡ  ଉଦାସିନୀ ଦାସୀ

ଅଳପେ ବଢଇ ବ୍ୟଥା

ତୁମ ଆତ୍ମା ଥିଲା    ବହୁତ ପିଆସୀ

ତୃଷା ନମେଣ୍ଟିବା କଥା ।

କମି ନଯାଉ ହେ   ପାନୀୟ ତୁମର

ମନ ଭରି ଯାଅ ପିଇ

ଚେତନା ସମ୍ଭାଳି  ଆଶାରେ ମୁଁ ଆସି

ଆସରେ ଯାଇଛି ଜୀଇଁ ।

ମଧୁଶାଳା ଭଳି     ଜୀଆଁଇ ରଖିଛି

କେଉଁ କାଳୁ ତୁମ ଆଖି

ବୁନ୍ଦେ ହେଲେ ବନ୍ଧୁ   ରହିବନି ବାକି

ଫେରିବା ଯାଏଁ ଏ ସାକି ।

ଖୋଲି ଦେଇଥିଲେ  ଆତ୍ମାର ଗୁଣ୍ଠନ

ମରି ସାରିଥାନ୍ତି ଲାଜେ

ମଉଳି ନଯାଉ    କୋମଳ ସପନ

ଯନ୍ତ୍ରସଙ୍ଗୀତର ସାଜେ ।