ପ୍ରାକୃତିକ ଦୁର୍ଦ୍ଦଶାରେ ଜୀବନ

ଅଣଚାଶ ବାୟୁ ମିଶିଗଲେ ଏବେ

ଲାଗିଛି ତୋଫାନ ଝଡ଼

ଦୁର୍ବଳ ମୋର ଏ ମେରୁଦଣ୍ଡ ମୋଡି

ଭାଙ୍ଗିଦେଲା କଡ଼ମଡ଼ ।

ଚାହୁଁ ଚାହୁଁ ମୋର ଆଶରା ବୁଡିଲା

ଚାଳଛପରର ଘରେ

ତଥାପି ଦେଖ ମୁଁ ସ୍ବପ୍ନରେ ବିଭୋର

ଜୀଇଁବାକୁ ଆଉଥରେ ।

ଦିଗହୀନ ଏଠି ବିଜନ ପ୍ରାନ୍ତରେ

ଚରି ଯାଇଛି ତ ବାଲି

ନିର୍ବାକ ନିସ୍ପନ୍ଦ ଉତ୍କଳ ଜନନୀ

କି ଦଶା ଭୋଗିବ କାଲି ।

ପବନରେ ଲୁହ ଲହୁର ବେହେଲା

ଶୁଣିଲେ ଲାଗୁଛି ଡର

ପ୍ରସରି ଯାଇଛି ଆକାଶରେ ଯେଣୁ

ଉଦାସ ଗୀତର ସ୍ବର ।

ମାଟି ମୁଠାକରେ ଭେଦି ଯାଇଅଛି

ମେଞ୍ଚାଏ ଶିଥିଳ ରକ୍ତ

ମୃତ ଉପତ୍ୟକା ବେଳକୁ ବେଳ ତ

ଲାଗୁଛି ଯେମିତି ଶକ୍ତ ।

କରାଳ ବାତ୍ୟାରେ ଉଡ଼ିଲା ତ ପାଦ

ତଳରୁ ସୁଖର ରେଣୁ

ସମୁଦ୍ରଠୁ ଦୂରେ ଲୁହର ତଟିନୀ

ଦିଗହରା ଏବେ ତେଣୁ ।

ଉଜୁଡା କ୍ଷେତରେ ଏଠି ସେଠି ଚାଲେ

ଶବଙ୍କର ଶେଷଯାତ୍ରା

ଅନନ୍ତ ଗର୍ଭରେ ନିରାଶେ ବିଲୀନ

ଭବିଷ୍ୟ ସଉଧ ମାତ୍ରା ।

ମାଆ ହୃଦୟରୁ ମମତାର ଜଳ

ପାତାଳକୁ ଯାଏ ଝରି

ସୁକୋମଳ ତା'ର ଭାବ ପ୍ରବଣତା

ସତେ କି ଯାଇଛି ମରି ।

ସୃଷ୍ଟି ସନ୍ତୁଳନ ବିଗାଡି ଚାଲିଛି

ଏକା ଏ ମଣିଷ ଜାତି

କ୍ଷଣିକ ସୁଖର ମାଣିକ ଗୋଟାଏ

ବିଦାରି ମାଆର ଛାତି ।

ଯେହେତୁ ଜନତା ସ୍ବାର୍ଥର ସଲିଳେ

କରୁଛନ୍ତି ଅବଗାହ

ଜାତିପ୍ରାଣେ ବଢେ ଦୀର୍ଘଶ୍ବାସ ଭରା

ବ୍ୟର୍ଥତାର ତୀବ୍ର ଦାହ ।

ମାଟି ସୁଖଦୁଃଖ ଛୁଉଁଥିବା ପାଣି

ପବନ ଆକାଶ ଗଢ଼ି

ଆସ ବେଳ ଥାଉଁ ସଜାଡି ରଖିବା

ଦୁର୍ଦ୍ଦଶା ନଯାଉ ବଢ଼ି ।

ପ୍ରସନ୍ନ କୁମାର ମାଦଳା