ନିଷିଦ୍ଧ କୋଳର ଅଶ୍ରୁ

ନୀଳ ଆକାଶର ଉତ୍ତରାରାଣୀ ଗୋ

ଧନ୍ବନ୍ତରୀ,ଧ୍ରୁବ

ସାଥିରେ ସାଥିରେ ଥିଲ ।

ତାରା ଓ ନକ୍ଷତ୍ର ସପ୍ତର୍ଷି ମଣ୍ଡଳ

ଜୀବନ ଚର୍ଯ୍ୟାର

ସହଚରୀ ଭାବିଥିଲ ।।

ନିଃସଙ୍ଗ ଜୀବନେ ବିଜନ ବିପିନେ

ନିନାଦିନୀ ନଈ

କୁଳୁ କୁଳୁ ସଂଗୀତରେ ।

ତୁମ ଜୀବନର ସ୍ରୋତରେ ସ୍ରୋତରେ

ରଂଗ ବାଢୁଥିଲା

ଅନ୍ତରଙ୍ଗ ଆବେଗରେ ।।

ମଉନ ବେଳାରେ ପକ୍ଷୀ କୁଜନରେ

ମଉଳା ମନକୁ

ଝଙ୍କୃତ କରି ତୋଳି ।

ବିସ୍ତୀର୍ଣ୍ଣ ବିଷାଦ ପିଇ ଯାଉଥିଲ

ମରମେ ମରମେ

ସଜାଇ ନିଃସଙ୍ଗ ଦୋଳି ।।

ସନ୍ଧ୍ୟା ତାରା,ସନ୍ଧ୍ୟା ରକ୍ତିମ ଲୋତକ

କବି,ତା'କବିତା

ଥିଲେ ତୁମ ଚିର ସାଥି ।

ଘର୍ମ ଘୁଙ୍ଗୁରର ରୁଣୁ ଝୁଣୁ ସୁରେ

ଶବ୍ଦର ଯାଦୁରେ

ଢାଳୁଥିଲ ପ୍ରୀତି ଗୀତି।।

ଜହ୍ନ କଳଙ୍କରେ ନିଜକୁ ହଜେଇ

ଭାବି ନେଇଥିଲ

କଳଙ୍କିତ ହେବ ବୋଲି ।

ଜହ୍ନ ପରା ତୁମ ଶବ୍ଦର ସ୍ରୋତରେ

ସୁରମ୍ୟା ସାଜିଛି

ଶୁଭ୍ରା,ସତେକି ଧଉଳି ।।

ପ୍ରୀତି ପ୍ରତ୍ୟୁଷର ପ୍ରମତ୍ତ ବେଳାରେ

ଅଜଣତେ କେଉଁ

ସ୍ନିଗ୍ଧ ସାୟନ୍ତ ମୁହୂର୍ତ୍ତେ ।

ନୀଳ ପରୀ ସାଜି ଅଙ୍ଗ ରଙ୍ଗେ ମାଜି

ଆସିଗଲ ଆସ୍ତେ

ମୋ'ରି ମନର ନିଭୃତେ ।।

ଆସିଗଲ ଯେବେ ଆସି ରହିଯାଅ

ମୋ'କବିତା କୋଳେ

ତରଙ୍ଗିଣୀ ରୂପ ନେଇ ।

ସାଇତି ରଖିବି ସଜେଇଦେବି ଗୋ

ପ୍ରୀତି ପଲଙ୍କରେ

ଜହ୍ନର ଜୋଛନା ଦେଇ ।।

ନ ଥିବ ତୁମର ନିଃସଙ୍ଗତା ପଣ

ଦୁଃଖ ଓ ବିଷାଦ

ଦରଦ ଦ୍ରୁମର ଛିଟା ।

ତୁମେ ମୋ'କବିତା ରାଗ ଓ ରାଗିଣୀ

ମେଘ ମଲ୍ହାରର

ଅବ୍ୟକ୍ତ ପ୍ରାଣର ଗୀତା ।।

ଗାଇ ଚାଲିଥିବି ଜପି ଚାଲିଥିବି

ହଜି ଚାଲିଥିବି

ତୁମରି ନିଷିଦ୍ଧ କୋଳେ ।

ନିଷିଦ୍ଧ ମନର ତ୍ରିବେଣୀ ଭାବି ମୁଁ

ଜନମ ଜନମ

ଭିଜୁଥିବି ଅଶ୍ରୁ ଜଳେ ।।