ବୋଉ

ହାଇ ମାରୁ ମାରୁ ବୋଉ କୁହେ

ସରିଗଲା ଗପ...

ଯା’ ଏବେ ଶୋଇପଡ଼ ।

କହିବି କେମିତି ଯେ ତାକୁ

ସରିଲା ଗପର ଚରିତ୍ରମାନେ

ଏଇନୁ ତ ମନ ଡାଳରେ

ସଜ ସଜ ବାନ୍ଧୁଛନ୍ତି ନୀଡ଼ !

ଅଳସ ଭାଙ୍ଗୁ ଭାଙ୍ଗୁ ବୋଉ କୁହେ

ସରିଗଲା ଦିନ...

ରାଜୁତି ହେବ ଅନ୍ଧାରର

ନଇଁଲା ଅଣ୍ଟାରେ

ଯନ୍ତ୍ରଣା ଡେରିବ ତା’ କାନ ।

ବୁଝିପାରେନି ବି ଏତିକି...

ଆକାଶ ଶୋଇବାକୁ ଗଲେ

ଘୋଡ଼େଇ ହୁଏ

କଳା ରଙ୍ଗର ତରା ପକା ଚଦର

ନହେଲେ ଦେଖିବ କେମିତି ସେ

ଇନ୍ଦ୍ରଧନୁର ସପନ !

ଲୁହ ନିଚୁଡୁ ନିଚୁଡୁ ବୋଉ କୁହେ

ସରିଗଲା ଆୟୁଷ...

ପାହିବ ସକାଳ ଆଉ ରାବିବ କାଉ ?

ଭଲା ଦେଖେଇବି କେମିତି

ଦେହଟା ଖାଲି ଉପର ଖୋଳପା

ନର ଓ ନାରୀ ଭିନ୍ନ ଭିନ୍ନ ଚୋପା...

ମରଣରେ କୁଟିକାଟି ଦେଲେ

ସଭିଙ୍କ ପିଠିରେ ପା’ ତୁଷ

ହୋଇଥାଏ ଲାଉ !

ଆଖିର ଲୁହକୁ ପୋଛୁ ପୋଛୁ

କହିଲା ପରାଏ କହିଲି,

ବିଦା କରିବାକୁ ତର ହେଉ କିଆଁ ?

ପରାଧୀନତା ଯେ ନଲିଭିବା ନିଆଁ !

ବିଞ୍ଚିବାକୁ ଦେ’ ମୋତେ

ପରିଚୟର ସ୍ୱତନ୍ତ୍ର ରଙ୍ଗ,

ବର୍ଷିବାକୁ ଦେ’ ଥରେ

ତୋ ଉଦାସିଆ ମେଘ,

ତୁ ପା’ ମୋ ଉତ୍ପତ୍ତି ଆଉ ସ୍ଥିତି

ଅଯଥାରେ କାଇଁ ତେବେ

ହେଉ ଏମିତି ରାଉ ରାଉ ରାଉ !