ପ୍ରତିଦାନ

ଅଙ୍କୁରିତ ବୀଜରୁ ,

ନବ କିଶଳୟ ମେଲି ,

ପବନ ରେ ଦୋହଲି ,ଦୋହଲି,

ଆଶା ର ଆଲୋକ ନେଇ ,

ପାଣି, ପବନ, ମାଟିର ହାତ ଧରି,

ଚାରା ଗଛଟି ବଞ୍ଚିବାର ରାହା ଖୋଜି ପାଇଥିଲା ।

ପାଣି, ପବନ, ମାଟିର ସ୍ନେହ, ଆଦର ପାଇ,

କଅଁଳ ଡାଳ ସବୁ ତା ପତ୍ର ଗହଳେ ଶକ୍ତ ଶାଖା ହୋଇ,

ଫଳ, ପୁଷ୍ପେ ଭରା ଚାରାଗଛଟି ମହା ଦ୍ରୁମ ରେ ପରିଣତ ହୋଇ,

ଦଧୀଚିଙ୍କ ପରି ସର୍ବସ୍ବ ଦାନ କରିବାରେ ହୋଇଥିଲା ବ୍ରତୀ ।

ହେଲେ,

ସ୍ବାର୍ଥାନ୍ଧ ମାନବ କୃତଘ୍ନତାର ଅସି ନେଇ,

ମହା ଦ୍ରୁମର ଅସ୍ତିତ୍ବକୁ ନିପାତ କରି ,

ବନ୍ଧୁତ୍ୱର ଡୋରି କୁ ଛିଣ୍ଡାଇ,

ବୃକ୍ଷ ଯେ ତା ଜୀବନ , ସେ କଥା ଭୁଲି ,

ନିଜ ହାତେ ସେ ନିର୍ବୋଧ ମାନବ, ଧ୍ବଂସ ପଥେ ଆଗେଇ,

ମିଥ୍ଯା ସ୍ବାର୍ଥ, ଲୋଭ ,ଅହଂର ହୋଇ ବଶବର୍ତ୍ତୀ ,

ବିଶାଳ ମହାଦାନୀ ବୃକ୍ଷ କୁ ଏଇ ପ୍ରତି ଦାନ ଦେଇ,

ଯାଉଛି ମୃତ୍ଯୁ ପଥେ ଆଗେଇ, ଜାଣେନା ସେଇ ।