ଅପ୍ରାପ୍ତି

ତୁମେ,

ମୋ ଜୀବନର,

ଅଧାଦେଖା ସପନ ଗୋଟିଏ

ରାତି ପାହିଗଲା,

ତୁମେ ମୁହଁ ଲୁଚାଇନେଲ ।

ତଥାପି ପାଇବାକୁ ଅଡି ବସିଥିଲି,

ଅବୁଝା ଶିଶୁଟିଏ

ସତେଅବା ଜହ୍ନ ମାଗୁଥିଲା

ନିଜ ଅଜାଣତେ,

ପ୍ରାପ୍ୟ କି ଅପ୍ରାପ୍ୟ ନଜାଣି

ଆଉ ତୁମେ ସବୁଦିନ ମୋ ପାଇଁ

ଅପ୍ରାପ୍ୟ ରହିଗଲ ।

ମୁଁ ତ ମଣିଷଟିଏ,

କାମନାର ସୀମାନ୍ତରେ,

ହୁତ୍ ହୁତ୍ ଜଳୁଥିବା ବନାଗ୍ନିରେ,

ନିରୀହ ହରିଣ ଛୁଆଟିଏ,

ଅଗ୍ନିର ସ୍ଫୁଲିଙ୍ଗକୁ ପାଚିଲା ଡାଳିମ୍ବ ଭାବି

ହାତ ବଢାଇ ଦିଏ

ହେଲେ ହାତ ଜଳାଇବାକୁ ସାହସ ପାଏନି

ଡରିଯାଏ ମନ,

ଆଉ ବୁଝିଯାଏ,

ଆପଣାର ନୁହେଁ ଏଇ ବନ ।

ସାହସ ତ ଅନେକ ଥିଲା,

ଲଢିବାକୁ ନିଷ୍ଠୁର ଦୁନିଆ ସାଥିରେ,

ହେଲେ ଡରିଗଲି,

ତୁମେ ଯେବେ ପଛେ ହଟିଗଲ ।

ରାଜପୁତ୍ର, ପକ୍ଷୀରାଜ ଘୋଡା ଆଉ

ମହଲର ଚକ୍ ମକ୍ ରୋଷଣୀରେ

ପ୍ରଣୟର ପ୍ରତିଶୃତି ସବୁ ଭଲିଗଲ ।

ରାଞ୍ଝା, ମଜନୁ କିମ୍ବା କେଦାର,

ହୋଇ ପାରିବାର ସାହସ ମୋ ଥିଲା,

ଯଦି ତୁମେ ଥରଟିଏ କହିଦେଇଥାନ୍ତ

ତୁମେ ମୋ ସାଥିରେ ଅଛ,

ହିର୍, ଲୈଲା ଅବା ଗୌରୀ

ହେବାର ଭରଷା ଦେଇପାରିଥାନ୍ତ ।