ବନ୍ୟା

ନିଦାଘର ପ୍ରକୋପରେ ତପ୍ତ ବସୁନ୍ଧରା

ସହି ନ ପାରି ଯେ ଜନେ ହେଲେ ଦିଗହରା ।

ସୁମରିଲେ ଇନ୍ଦ୍ରଙ୍କୁ ହେ ବାରେ ଦୟାକର,

ପରାଣ ହେ ଚାଲିଯିବ ବରଷାଅ ନୀର ।

ବରଷାର ଦେବୀ ତୁମେ ଏତେ କଲ ଦୟା

ମୌସୁମୀର ରୂପ ନେଇ ଦେଖାଅ ଗୋ ମାୟା ।

କେବେ ସାଜ ମଉସୁମୀ କେବେ ଗୋ ଶ୍ରାବଣୀ

ମୋ ରାଇଜେ କୃପା କରି ଏତେ ଦେଲ ପାଣି ।

ବନ୍ୟର ପ୍ରଳୟ ଦେଖି ଲୋକ ହେଲେ ଭୀତ

ନଈ ପାଣି ଟପିଲାଣି ବିପଦ ସଂକେତ ।

କେଣେ ଭାସେ ସହର ଯେ, ଜନଙ୍କ ସମ୍ପତ୍ତି,

ମାଗିଥିଲି ନୀର ତୁମେ ଆଣିଛ ବିପତ୍ତି ।

ଗ୍ରୀଷ୍ମର ତପକୁ ପ୍ରଭୁ ସହୁଥିଲା ଦେହ,

ଏଣେ ଉଠିଲାଣି ନାଥ ବେଦନାର କୋହ ।

ତେଜି ରାଗ, ରୋଷ ପ୍ରଭୁ ବାରେ ଦୟାକର

କୃଷି କ୍ଷେତେ କୃଷକ ହେ ଚାହେଁ ସ୍ଵଳ୍ପ ନୀର ।

ବାପା-ଜେଜେ ମୋର ଗଢିଛନ୍ତି ଏ ରାଇଜ,

କେତେ ଯେ କଠିନ କର୍ମ ମନେ ବାରେ ହେଜ ।

ତେଜି କୋପ, ଗୁମାନ ହେ ବାରେ କୃପାକର,

ତ୍ରାହି ତ୍ରାହି ବୋଲେ ଜନ, ଆମ୍ଭଙ୍କୁ ଉଦ୍ଧର ।

ମୁନ୍ନା ମହାପାତ୍ର, ଗୁଣପୁର