ଜୀବନର ଅବସ୍ଥା

ପ୍ରଥମେ ମଣିଷ ଧରିତ୍ରୀକୁ ଆସେ

ଦୁନିଆ ଦେଖିବା ପାଇଁ 

ବୃଦ୍ଧା ହେବା ଯାଏ ମଣିଷ ଜନମ 

କହନ୍ତି ଜଗତ ସ୍ୱାଇଁ ।

ପ୍ରଥମା ବସ୍ତାରେ ଚଲା ବୁଲା ଶିଖି 

ଦୁଷ୍ଟାମୀ ରେ ଯାଏ ଦିନ 

ବିଦ୍ୟାଳୟକୁ ଚାଲି ଗଲା ପରେ 

ପାଠରେ ଲାଗଇ ମନ ।

ତା ପରେ ପରେ ରୋଜଗାର ପନ୍ଥା

ଖୋଜିବାକୁ ପଡେ ଜୀବନରେ 

ନିଜ ଖୁସି ଛାଡି ସ୍ତ୍ରୀ ପିଲା କଥା 

ଘାରୁ ଥାଏ ଖାଲି ମନରେ ।

ପୁଅ ବାହା ଘର ଝିଅ ବାହାଘର 

ସରି ଗଲେ ଦୁଃଖ ଗଲା 

ସେହି ସମୟରେ ନିଜ ଯୌବନର

ଅନ୍ତ ହୋଇଲା ।

ନାତି ନାତୁଣୀଙ୍କୁ ଗୋପ ଶୁଣେଇବାକୁ

ପାଳି ଆସଇ ଶେଷରେ ।

ନାତି ନାତୁଣୀଙ୍କୁ କେମିତି ହସେଇବି 

ସେଇଟା ଥାଏ ଖାଲି ମନରେ ।

ଶେଷ ନିଶ୍ୱାସ ଚାଲିଯିବା ଆଗରୁ 

ଇଛା ହୁଏ ରାମ ଭଜିବାକୁ 

ସବୁ ମୋହ ମାୟା ଛାଡ଼ିଦେଇ 

ଚାଲି ଯିବା ପାଇଁ ସ୍ୱର୍ଗକୁ ।