ପ୍ରେମର ପଥିକ

ଦୁଇ ବିପରୀତ ପଥର ପଥିକ ଆମେ

ଚାଲୁଛେ ଏକା ହୋଇ,

ଅନ୍ତ ନାହିଁ ଏ ପଥର

ଆମେ ଚାଲୁଥିବା ଏମିତି ସାଥୀ ହୋଇ ।

ଅପ୍ରତୀତ ଏହି ବାସ୍ତବିକତାକୁ କରି ଆପଣାର,

ଦେଇଛେ ପ୍ରତିଶ୍ରୁତି ଦୁହେଁ ଦୁହିଁଙ୍କୁ

କେବେ ନ ହେବାକୁ ଦୂର ।

ପଥର ଦୂରତ୍ୱ ଯେବେ ହୁଅଇ ଅଧିକ

ମନର ଦୂରତ୍ୱ ହୁଏ କ୍ଷୀଣ,

ବିଲଗ୍ନ ହୋଇଯାଏ ଦୁଇ ମନ,

ନ ଥାଏ ସନ୍ଦେହର କୋୖଣସି ବର୍ଣ୍ଣ ।

ଭଲପାଇବାର ପୁଣ୍ୟତାରେ ଆମେ ହୋଇଛେ ମଗ୍ନ,

ରହିଛି ରହିବ ଏହି ପୁଣ୍ୟତାର ଅଂଶ

ନାହିଁ କୋୖଣସି ସମୟର ବ୍ୟବଧାନ,

ଏ ସମୟ ତ ପ୍ରେମରେ ପୂର୍ଣ୍ଣ ।