ରଜନୀ

ନବ ଅସ୍ତମିତ     କୋଳରେ ପ୍ରଭାତ 

     କ୍ଷରେ ସମ ଭାବ ଦେଇ ।

ରଜନୀ ବଧୁର     ଚାରୁ କ୍ରୋଡ଼ ତଳେ 

     ନିମଜଇ ସ୍ଵ..ଭା ରାଇ ।

ବିହଙ୍ଗ କାକଳି     ଶବଦରେ ଆହା 

     ଧରା ହୁଏ ବିମଣ୍ଡିତ। 

ମଧୁର ତାନରେ    ଫେରନ୍ତି ସକାଳେ 

     ହୋଇ ମନେ ଉତ୍ଫୁଲିତ ।

ବିଟପି ଶାଖାରେ    ବିମଳ କାନ୍ତିରେ

      ମଧୁର ତାନ ପରାଗ ।

ଯେଉଁ ପ୍ରାୟେ ବଧୂ   ଆସଇ କୂଳକୁ 

      ସକଳେ ଦେଇ ସରାଗ ।

ଗଗନ ଉଛୁଳି      ପଡୁଛି ମରାଳି 

      ପିନ୍ଧି ନବ ପରିପାଟି ।

କୋରକ ଛାନ୍ଦରେ    କାଂଚୁଲି ତଳରେ

      ଗଭା ଚାନ୍ଦ ଝରା ଛାଟି ।

ନବ ଶୋଭ ପ୍ରଭା     ବେଣୀ ଯୁତ ଆଭା 

       ସକାଳ ଚାଣୁର ବାନ୍ଧି । 

ସେ ବନ୍ଧନ ତଳେ     ବିଜନ ଆତୁଳେ 

       କରନ୍ତି ରୋଦନ ଛନ୍ଦି ।

ଶଶୀ ଦେଇ ମୁଖ     କରେ ଆଭାଷୀସ

       ରୋଦନ ହାରିବା ପାଇଁ ।

ତାର ମୁଖେ ଯେଉଁ   ଶୋଭାର ବିଭୋର 

        ବନ୍ଧନ କରାଳ ଛୁଇଁ ।

ବରଷା କାଳର      କଳାପି କଳାପେ 

       ମଞ୍ଜୁଳ ନର୍ତ୍ତକ ଧ୍ୟାୟୀ ।

ଘୋର ଅନ୍ଧକାର     ଆକାଶ ପାତାଳ 

       ଚଉଦିଗ ନିଭାସଇ ।

ଘନ ଘନ କମ୍ପି       ଉଠୁଛି ମରୁତ 

       ଦେଖି ନବ ବଧୂ ଧ୍ୟାନ ।

ପାଣ୍ଡୁର ଆଲୋକେ   ପର୍ବତ ଶିଖର 

        ଦିଶେ ପରି ଧ୍ୟାନ ମଗ୍ନ ।

ଧବଳ ଉତ୍ତରି       ଗଗନ ବିଛୁରି 

        ରହୁବରେ ନିଶା ରାଣୀ ।

ସ୍ଵ ଗମନ ରତ       ମନେ ଉତ୍ଫୁଲିତ 

        କରଣେ ସ୍ଵାମୀ ବରଣୀ ।

ତରଳ ମୁକୁର       ପ୍ରାଏ ଆଭାସିଛି

       ସିନ୍ଧୁ ବକ୍ଷେ ବୀଚିମାଳ ।

ଦିଗ ଚକ୍ର ପରି      ଲକ୍ଷାଧିକ ଛବି 

       ବିଲୋକେ ରୂପ ମଞ୍ଜୁଳ ।

ସେହି ପ୍ରାୟେ ମୁହିଁ    ଆନନ୍ଦ ଶଯ୍ୟାରେ 

        ହୁଏ ବାର ବିକ୍ଷୋବିତ ।

ଆହା କି ସୌଷ୍ଠବ    ଏ ଭାରତ ଆମ 

       ତା ଜଠେ ସଭିଏଁ ସୁତ ।

     ସୁଜାତ   23-10-2017