ଗଣିକା

ମଧୁର ତାନେ ଶୁଭିଲା କାନେ

ସରସ ସୁରେ ଗୀତ

ଗବାକ୍ଷ ରନ୍ଧ୍ରେ ଭବନ ମଧ୍ୟେ

ନିରେଖି ହେଲି ପ୍ରୀତ ।

କେମନ୍ତ ଶାଳା କିଏ ଏ ବାଳା

କାହିଁକି ଅବା ଗାଏ

ଜିଜ୍ଞାସା ଥାଇ ଦେଖିବା ପାଇଁ

ନିକଟେ ଚାଲିଯାଏ ।

ପଦାକୁ ଆସି ଅଳପ କାଶି

ପଚାରି ଶୁଣୁଶୁଣୁ

ଥିଲା କି ସନ୍ନେ ଯୁବତୀ ଜଣେ

ଶୁଭିଲା ରୁଣୁଝୁଣୁ ।

ଗଣିକା ଏକ କହିଲା ଦେଖ

ଭାବନି ମୋତେ ପର

ଏମିତି ବାଟେ ବଜାର ହାଟେ

କରିଛି ବୋଲି ଘର ।

ଏହି ମୋ ଦେଶୀ ଭବନେ ବେଶି

ଦରବ ନାହିଁ ସିନା

ଭରଇ ନିତି ପାତ୍ରରେ ପ୍ରୀତି

ଆଦରେ ଶଙ୍କା ବିନା ।

ଗଳାରେ ମାଳି ପୂଜାର ଥାଳି

ଦେଖୁନ ଭଲେ ହାତେ

ଗରାଖ ପ୍ରତି ଅରପେ ଭକ୍ତି

ବିଶେଷ ଶ୍ରଦ୍ଧା ସାଥେ ।

ଭାଗ୍ୟକୁ ଧରି ବେପାର କରି

ସାଜିଲି ବାରବଧୂ

ସଜାଇ ଶଯ୍ୟା ଛାଡିଛି ଲଜ୍ଜା

ଆସ ହେ ଆସ ବନ୍ଧୁ ।

ସମାଜେ ଏହି ମିଳନ୍ତି କେହି

ପୁରୁଷ ତୁମ ଭଳି

ସାଥିରେ ମୋର କ୍ଷଣିକ ଡୋର

କରନ୍ତି ପ୍ରୀତି ଅଳି ।

ଦୁଆରେ ଆସି ଭାବନ୍ତି ଦାସୀ

କହନ୍ତି ଚାଟୁ କଥା

ତଥାପି ହସି ଯାଇଛି ରସି

ସହିଛି ପଛେ ବ୍ୟଥା ।

କହେ କେ ଖୋଲି ସୁନ୍ଦରୀ ବୋଲି

ମୋ ଲାଗି ହୋଇ ବାଇ

ନିଶାରେ ଢଳି ରସିକ ଭଳି

ବେସୁରା ଗୀତ ଗାଇ ।

ଛଟକେ ଭାରି ଅଳପ ଠାରି

ଉନ୍ନତ ମୋର ଛାତି

ପଡେ ମୁଁ ଥିରେ ସଞ୍ଚାଳି ଧୀରେ

ଖେଳଇ ରଙ୍ଗେ ମାତି ।

ଆଉଁଷି ଶିରେ ମଧୁର ଗିରେ

କେ କହେ ଆଗୋ ସଖୀ

ବିରହ ଘାରେ ଯେଣୁ ତୋ'ଠାରେ

ହୃଦୟ ଅଛି ରଖି ।

କେତେ ଯେ କବି ମୋ ରୂପଛବି

ନୟନ ଭରି ଦେଖି

ଏଇଠି ବସି ଭାବରେ ରସି

ଭଣନ୍ତି ଗୀତ ଲେଖି ।

ଅଥବା କିଏ କହନ୍ତି ପ୍ରିୟେ

ଓଢଣା ଦିଅ ଢାଙ୍କି

ମୋ କଟି ଭଙ୍ଗ ନିରେଖି ରଙ୍ଗ

ଭରନ୍ତି ଚିତ୍ର ଆଙ୍କି ।

ପୃଥୁଳ ଭାରୀ ବୁକୁରେ ଭାରି

ଆସକ୍ତି ସବୁ କଳି

ବହିଛି ଧରି ଯତନ କରି

ସରଗପରୀ ଭଳି ।

ମଧୁର ଆଶେ ଯେ ମୋର ପାଶେ

ଲୋଡ଼ଇ ରତି ଘୋର

ଏମନ୍ତ ଲୋକ ବଢାନ୍ତି ଭୋକ

ମରମ ତଳେ ମୋର ।

ଉଶ୍ୱାସ ମନେ ଯାଆନ୍ତି ଜନେ

ସଂସାରୀ ଉଚ୍ଚକୁଳୀ

ଏହି ମୋ ଘରେ ନିଶ୍ଚୟ ଝରେ

ପୟରୁ ତାଙ୍କ ଧୂଳି ।

ଅଶନ ବିନା ସହଇ ସିନା

ପୀଡ଼ନ ପେଟ ତଳେ

ସଦନେ ରୋଳ ଶୁଣିଲେ ଭୋଳ

ଆବେଶେ ରହି ଜଳେ ।

କାମୁକ ଆସେ କାମିନୀ ପାଶେ

ବଢାଇ ତୃଷ୍ଣା ଘୋର

ସେବେଳେ ନାରୀ ଜାଗଇ ଭାରି

ମରମ ଭେଦି ମୋର ।

ଯେତେକ ଜନ ତୋଷନ୍ତି ମନ

ମୋଠାରେ ପ୍ରତି ଦିନ

କାମୋଦୀ ତାନେ ପୀରତି ଦାନେ

ଭାବରେ ହୁଏ ଲୀନ ।

ମୋ ନିଜ ହାତେ ପସରା ପାତେ

ବିକଇ ନିତି ଦେହ

ସକାଳ ସଞ୍ଜେ ମନକୁ ରଞ୍ଜେ

ପାରୁଛ ଯେତେ ଲେହ ।

ସଭିଙ୍କ ଶୋଷ ମେଣ୍ଟାଇ ତୋଷ

କରିଛି ଦିବାନିଶି

ହେଲେ ତ କାହିଁ ଅନ୍ତରେ ଚାହିଁ

ପାରିନି କିଏ ମିଶି !

ହୃଦୟ ଜିତି କେହି ବି ପ୍ରୀତି

ଦେଇ ତ ନାହିଁ ଲବେ

ପ୍ରେମିକ ପଣେ ପୁରୁଷ ଜଣେ

ପାଇଲି ନାହିଁ ଭବେ ।

ହାରିଛି ଚେତା ଯଦି କେ ନେତା

ଝୁଣିଛି ମୋର ତନୁ

କହୁଛି ସତ ସହିଛି କ୍ଷତ

ରୁଧିର ବାହି ଥନୁ ।

ମୋହରି ଭଳି ବିପଥେ ଚଳି

ତରୁଣୀ ଯାନ୍ତି ସଢି

କୁଳଟା ବୋଲି କଳଙ୍କ ବୋଳି

ସମାଜ ଦିଏ ତଡି ।

ସାଥୀଙ୍କ ମେଳେ କୈଶୋର ବେଳେ

ତରୁଣ ପରେ ରସି

ବାସନା ବଳେ ତରୁଣୀ ଚଳେ

ପାଦ କା ଯାଏ ଖସି ।

ପଡ଼ିଲେ ଧରା ସମାଜ ପରା

ଯାତନା ଦିଏ ବେଶି

ଇଜ୍ଜତ ହରି ଲାଞ୍ଛନା ଭରି

ଦହନ୍ତି ପ୍ରତିବେଶୀ ।

ଧଇର୍ଯ୍ୟ ନାଶି ଦିଏ କେ ଫାଶୀ

କେ ପୁଣି ଛାଡେ ଘର

ଆମରି ଲୋକ ଦେହର ଭୋକ

ମେଣ୍ଟାନ୍ତି ଟାଣି କର ।

ନସହି ଜ୍ବାଳା ଅନେକ ବାଳା

ଆସନ୍ତି ମୋର ପାଶେ

ରଖିଛି ହେଇ ଶରଣ ଦେଇ

କେତେକ ଏହି ବାସେ ।

ଧନୀକ ପାଶେ ପେଶି ମୁଁ ଆସେ

ଏମନ୍ତ କେତେ ନାରୀ

ବ୍ୟାପାର କରି ପାଉଣା ଧରି

ବ୍ୟଥାରେ ହୁଏ ଘାରି ।

ଲୁହରେ ଭିଜେ ନିଜକୁ ନିଜେ

ଦେଇଛି ସିନା ବଳି

ଅନ୍ତର ଶୋକ କେହିବି ଲୋକ

ପାରିବ କି ହେ କଳି ?

ପାହିଲେ ରାତି ଯେତେକ ସାଥୀ

ଯାଆନ୍ତି କାହିଁ ଚାଲି

ଥାଏ ମୁଁ ଏକା କପାଳେ ଲେଖା

ତପତ ମରୁବାଲି ।

ଏବେ ମୁଁ ଭାବେ ପାପିନୀ ଠାବେ

ଆସିଛ କାହିଁ କୁହ

ପାଇବ କିସ ଯେତେକ ବିଷ

ଦେବ ଏ ସିନା ଲୁହ ।

ସଂସାର ଘର କରିଲ ପର

ଦେଇଛ କିବା ଛାଡ଼ି

ସନ୍ଧାନ କରି କାମନା ଧରି

ଆସିଛ ଏଠି ମାଡ଼ି ।

ତୁମରି ମୁଖ ଦେଖନ୍ତେ ସୁଖ

କେଜାଣି କାହୁଁ ହେଲା

ଆସ ହେ ଆସ ହେଲାଣି ପ୍ରାସ

ଦୁଆର ଅଛି ମେଲା ।

ଦରଦୀ ପରି ନେବ କି ହରି

ଦରଜ ମୋର ଏତେ

ମରମ ଫେଇ କୁହ କି ଦେଇ

ପାରିବ ପ୍ରୀତି ଯେତେ ।

ବେଦନା ସୁରା ରଖିଛି ପୂରା

ଅଜାଡି ରୂପା ପାତ୍ରେ

ପିଆଇ ଦେବି ଚରଣ ସେବି

ସୁଖ ବି ଭରି ଗାତ୍ରେ ।

ଏଯାଏଁ କିଆଁ କାମନା ନିଆଁ

ଲିଭିନି ଛାତି ତଳେ

ପାରିନି ଶୋଇ ଆଉଟି ହୋଇ

ନିଇତି ପୁଣି ଝଳେ ।

ଭାବିବ ଯଦି ଉପରେ ଲଦି

ସାଜିବି କ୍ଷଣେ ବଧୂ

ଦେବି ହେ ଢାଳି ତୁମର ଖାଲି

ଅଧରେ ପ୍ରୀତି ମଧୁ ।

ଦେଖ ହେ ଆଜି ଦେହକୁ ମାଜି

ରଖିଛି ସଫା ଭାରି

ମେଣ୍ଟାଇ କ୍ଳାନ୍ତି ପାଇଲେ ଶାନ୍ତି

ଯିବ ହିଁ କାମ ସାରି ।

ନୁଆଁଇ ମଥା ସମସ୍ତ କଥା

ଶୁଣିଲି ସିନା କାନେ

କେବେ ବି ଥରେ ଲାଳସା ଭରେ

ଚାହିଁ ତ ନାହିଁ ଆନେ ।

ଯୋଡିଲି କର କହିଲି ଧର

ଖୁସିରେ ଦେଲି ଯାହା

ଭଗିନୀ ମୋର ଋଣୀ ମୁଁ ତୋର

ଦେଖାଇ ଦେଲୁ ରାହା ।

ଆସିଛି ଧାଇଁ ଜାଣିବା ପାଇଁ

ଗଣିକା ଦୁଃଖ ଭାରା

କରିଲୁ ଛିଡା ଅନ୍ତର ପୀଡା

ବଖାଣି ଗଲୁ ସାରା ।

ତୃଷ୍ଣାରେ ଭାରି ହେଲିଣି ଘାରି

ଦେବୁ କି ନାହିଁ ପାଣି

ଆଜିଠୁ ଭାଇ ଡାକିଲେ ଯାଇ

ସନ୍ତୋଷ ହେବି ଜାଣି ।

କିପାଇଁ ଆଉ ଭାଇ ଏ ଥାଉ

ବିଷାଦେ ଅଛୁ ରହି

କବିତା ଏକ ଲେଖିବି ଦେଖ

ହୃଦୟେ ଭାବ ବହି ।

ଚରଣ ଧରି ଜୁହାର କରି

କାନ୍ଦେ ସେ କଇଁ କଇଁ

ଛାତିରେ ଲୋଟି ବଦନ ପୋତି

ଲାଜରେ ଗଲା ନଇଁ ।

ସଦନେ ଡାକି ସେ ସୁନାନାକୀ

କରିଲା ଭାଇ ଚର୍ଚ୍ଚା

ବାନ୍ଧିଲା ଡୋର ହୃଦୟେ ମୋର

ଭାବନା କରି ଫର୍ଚା ।

ପ୍ରସନ୍ନ କୁମାର ମାଦଳା

ଘର ନଂ - ଏଫ୍ / ୧୩

ସେକ୍ଟର – ୪ , ରାଉରକେଲା - ୭୬୯୦୦୨

ଦୂରଭାଷ - ୭୯୭୮୧୯୨୨୨୭