ଅଶାନ୍ତ ଝଡ

ଲଣ୍ତା ପାହାଡର   ଭଗ୍ନ ଶିଳା କାନ୍ଦେ

    ଜଳୁଛି ତା ବାରବାଟି,

ଅଶାନ୍ତ ଝରଣା     ତୁଷାର୍ତ୍ତ ସାଜିଛି

    କେଉଁ ଧାର ଦେବ ଭେଟି ॥

ଚୂଳୁଁ ମୂଳଯାଏ   ଶୋହେ ଶିଳାକାଏ

     ହରାଇଛି ବନରାଜି,

ପୃଥିବୀ ସାଜିଛି     ଉତ୍ତପ୍ତ ବଳୟ

    ପ୍ରଶାନ୍ତି ଗଲାଣି ହଜି ॥

ସୁନାମୀ ନେଉଛି   ଅମୂଲ୍ୟ ଜୀବନ

     ଅଂଶୁଘାତରେ ଏ ଧରା,

ଅତି ବାଇଗଣି     ରଶ୍ମିରେ ଧରଣୀ

     ବାଢିଛି ହୃଦ ପସରା ॥

ସବୁଜ ବନାନୀ     ଉଜୁଡି ଗଲାଣି

     ନର ରାକ୍ଷସ କବଳେ,

ମଉସୁମୀ ବାୟୁ    ହରାଇ ତା ଆୟୁ

     ଲୁଚିଲାଣି କାଳବଳେ ॥

ଅଶାନ୍ତ ଝଡରେ    ଜୀବେ ଉବୁଟୁବୁ

      ଅଶାନ୍ତ ଆଜି ସମାଜ,

କାଳ ବୈଶାଖିର   କାଳ ଭଊଁରୀରେ

      ପାଳୁଛନ୍ତି ରଜୋତ୍ସବ ॥

ଧର୍ଷଣରେ ବନ୍ଧା     ଏ ନଗ୍ନ ସମାଜ

     ସତୀ ହୁଏ ଅପହୃତା,

ପିତା ମାତା ଭାଇ     ଗୁରୁ ଗୁରୁଜନ

     ଅଶାନ୍ତେ ଲଭନ୍ତି ଚିତା ॥

ନାରୀ ପାଇଁ ଅରି    ସମାଜ ବଇରୀ

     ନାରୀ ଅଶାନ୍ତ ଜନନୀ,

ଆଇନି ଡୋରିରେ   ତାଲା ପଡିଲାଣି

     ଅଶାନ୍ତ ଆଜି ଧରଣୀ ॥

ଅଶାନ୍ତ ଝଡର      ଶାଗୁଣା ବସିଛି

    ବୋହିନେବ ତା ଡେଣାରେ,

ଅକାଳ ବିୟୋଗ    ଆଖି ମାରିଲାଣି

     ଚିତା ଜାଳି ଶ୍ମଶାନରେ ॥