ପାଦ

ଏବେ ଆଉ ପାଦ ମୋର ହଲଚଲ ହୁଏ ନାହିଁ ।

ପାଉଁଜିର ତାଳେ ତାଳେ ଉନ୍ମାଦ ହେଇ ନାଚି ଉଠେ ନାହିଁ ।

ଶ୍ରାବଣର ପ୍ରଥମ ଡାକରେ କିନ୍ତୁ ହାତ ବଢିଯାଏ ଉଈ ଖିଆ ଝର୍କା ସେପାଖକୁ , ପାପୁଲି ଭିତରେ ମୁଠେଇ ଧରିବାକୁ କିଛି ଓଦା ଜଡସଡ ସ୍ମୃତିକୁ ।

ହେଲେ ଧାଇଁ ପାରେ ନାହିଁ , ସେଦିନ ଯେମିତି ଧାଇଁ ଯାଇଥିଲି ଗାଁ ଦାଣ୍ଡରେ ଧୂଳି ଉଡେଇ ବୁଢା ମାଷ୍ଟ୍ରେଙ୍କ ବେତ ମାଡ ଦରରେ ।

କେମିତି ଧାଇଁଲି କେଜାଣି,ଆଜି ଯାଏ ଫେରି ପାରୁ ନାହିଁ ।

କେତେ ବର୍ଷ , କେତେ ମାସ , କେତେ ଯେ ବସନ୍ତ ।

ଭାର ଥୋର , ସଂଜଦ୍ବୀପ , ଚଉରା ମୂଳ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ।

ଅଭିମାନ , ରାଗରୁଷା , ମାନସିକ ବ୍ରତ ଓଷା ,

ସବୁ ତ ସରିଲା ।

ତଥାପି ମୋ ପାଦ ଥକୁ ନାହିଁ ।

ମୋ ଚାଲିବା ସରୁନାହିଁ ।

କସ୍ତୁରୀ ବିମଣ୍ଡିତ ମାୟା ମିରିଗର ମୋହରେ ପଡି ଚାଲି ଆସିଲିଣି ବୋଧେ ଗୁଡାଏ ବାଟ ।

ଏଇଠୁ ଥାଇ ଦିଶିଯାଉଛି ଧର୍ମ ସଂକଟର କାକର ଉପରେ ଫିକା ପଡିଥିବା ପାଦଚିହ୍ନ ସବୁ ।

ଠାଏ ଠାଏ ବାଲି ଉପରେ ପଡିଥିବା ରକ୍ତଛିଟା ସବୁ ।

କେଜାଣି , କେତେଥର ବାଟ ଚାଲୁ ଚାଲୁ କଣ୍ଟା ଫୁଟି ଲହୁଲୁହାଣ ହେଇଥିବ କଅଁଳ ପାଦ ମୋର ।

ତାଜା ତାଜା ରକ୍ତର ବାସ୍ନା ରେ ଲାଳାୟିତ ହେଇଥିବେ କିଛି ଅବିଛେଦ୍ୟ ଅଙ୍ଗ ମୋର ।

ଧାରୁଆ ଜିଭ କାଢି ଚଟ ଚାଟ ସଫା କରିଦେଇଥିବେ କ୍ଷତାକ୍ତ ପାଦ କୁ ମୋର ।

ଅଟ୍ଟାହାସ୍ୟ କରିଥିବେ ମୋ ଯନ୍ତ୍ରଣା ଜର୍ଜରିତ ଆହତ ହୃଦୟକୁ ଚାହିଁ ।

ସମୟ କ୍ରମେ ସମସ୍ତେ ମିଳିମିଶି ବାନ୍ଧି ଦେଇଥିବେ ମୋ ପାଦରେ ଆତ୍ମଗ୍ଲାନିର ଶିକୁଳି।

ଏବେ ଆଉ ଦିଶିବନି ପାଦଚିହ୍ନ ମୋର ।

ଭିଜିବନି ରକ୍ତଛିଟାରେ ବେଳାଭୂମିର ବାଲି ମୁଠା ମୁଠା ।

ମୋ ପାଦରେ ବି ବୋଳା ହେବ ଅଳତା ଚନ୍ଦନ ଆଉ କିଛି ଆତ୍ମ ପ୍ରତ୍ୟୟର ଲେପ ।

ମୁଁ ଫେରିବି , ନିଶ୍ଚୟ ଫେରିବି ।

ଆଉ ଥରେ ଚାଲିବା ଶିଖିବି , ଧାଇଁବା ଶିଖିବି ।

ଏଥର କିନ୍ତୁ ଫେରିବାର ବାଟଚିହ୍ନଟିକୁ ମନେ ରଖିଥିବି ।

ସାଗରିକା ମହାନ୍ତି

ନବୀ ମୁମ୍ବାଇ