ଅନ୍ତରଙ୍ଗ ସଂଳାପ

ଚିତ୍ରପଟ ନୁହେଁ ମୃଣ୍ମୟୀ ବୈଦେହୀ

ଜୀବନ୍ତ ପ୍ରାଣ ପ୍ରତିମା ।

ତୁମ ଚାହାଣିରେ ମୋ ପ୍ରାଣ ସ୍ପଦନ

ମିଠା ମଧୁ ମାଧୁରୀମା !

ସଞ୍ଜରେ ତୁଳସୀ ସକାଳ କଳସୀ

ଋତୁରେ ଋତୁରେ ରାଣୀ ।

ହୃଦ ଉପବନ ଅପରାଜିତା, ମୋ'

ଆଗାମୀ ଆୟୁ କାହାଣୀ ।

ହସୁଥିବ ତୁମେ ପଢିବି ନୟନେ

ତୁମ ସୌଭାଗ୍ୟ ସମ୍ଭୂତ ।

ତୁମରି ହସରେ ନିର୍ଣ୍ଣିତ ହେବ ମୋ'

ଆୟୁ, ଅଳ୍ପ ବା ଅୟୁତ ।

ଲଗ୍ନ ରଜନୀରେ ମଗ୍ନ ଲଗନରେ

ଭଗ୍ନ ବୀଣାରେ ମୋର ।

ପୁଳାଏ ସପନେ ଛନ୍ଦ ତୋଳି ଦେଲ

ସାତ ଜନମର ସୁର ।

ସେ ସୁରରେ ଥିଲା ଅର୍କ ଆତ୍ମୀୟତା

ଭାବ ପଂକ୍ତି ନିବିଡ଼ତା ।

ଆଗାମୀ ଜୀବନ ବଳିଷ୍ଠ ଆହ୍ୱାନ

ପ୍ରିତି ମୈତ୍ରୀର ବାରତା ।

ଭାବିଲି ବିଧାତା ମୋ'ଭାଗ୍ୟ ନିର୍ମାତା

ପୁଣ୍ୟତୋୟା ତୀରେ ଖଞ୍ଜି ।

ସାଇତି ଥିଲା ଗୋ ତୁମକୁ ଯତନେ

ଦେବ ମୋ' କପାଳ ରଞ୍ଜି ।

ସେଇଥିପାଇଁ ତ ଅଳପ ମୁହୂର୍ତ୍ତେ

ଆତ୍ମୀୟତା ଆସିଗଲା ।

ଆତ୍ମୀୟତା ତା'ର ଆପଣା ରଙ୍ଗରେ

ଅନ୍ତରଙ୍ଗ କରିନେଲା ।

ଅନ୍ତରଙ୍ଗ ହେବା ନିଜ ହାତେ ନୁହେଁ

ନାହିଁ ବିଧାତା ହାତରେ ।

ଆନ୍ତରିକତା ଯେ ଅନ୍ତରର ଝର

ଝରିଯାଏ ନିଜ ସୁରେ ।

ନାହିଁ ଜାତି,ନାହିଁ ଧର୍ମ ବିଭିଧତା

ବର୍ଣ୍ଣ ବୈଷମ୍ୟ ବି ନାହିଁ ।

ମଣିଷର ବନ୍ଧେ ମାନବୀୟ ଗନ୍ଧେ

ଉଦ୍ଭବେ ଅଙ୍କୁର ହୋଇ ।

ଅନ୍ତରଙ୍ଗତାର ଡେଣାରେ ଡେଣାରେ

ପକ୍ଷ ମେଲିଥାଏ ପ୍ରୀତି ।

ସେ ପ୍ରୀତିର ରଙ୍ଗ ଅପୂର୍ବ ପ୍ରସଙ୍ଗ

ନ ଥାଏ ସ୍ୱାର୍ଥର ଭୀତି ।

ତା' ଭିତ୍ତି ବଳିଷ୍ଠ ଲକ୍ଷଣେ ବଶିଷ୍ଠ

ଦିବ୍ୟ ସଂକଳ୍ପେ ଦୁର୍ବାର ।

କେବେ ଭାଙ୍ଗେ ନାହିଁ କେବେ ହଜେ ନାହିଁ

ନିତ୍ୟ ଅଜର ଅମର ।

ନିଃସ୍ୱାର୍ଥପରତା ନରମ ପ୍ରାନ୍ତରେ

ଅନ୍ତରଙ୍ଗତା ଅଙ୍କୁରେ ।

ତ୍ୟାଗ,ବଳିଦାନ ତା'ପାଣି ପବନ

ଉର୍ବରେ ପ୍ରେମର ସୁରେ ।