ଶାଶ୍ୱତ ପ୍ରେମ ସ୍ୱରୂପ

ପ୍ରେମ ତ ପ୍ରେମ,ସେ ବହୁ ସ୍ୱରୂପିଣୀ,

ଶାଶ୍ୱତ ପ୍ରେମ ହିଁ ଶ୍ରେଷ୍ଠ ।

ଏ ପ୍ରେମ ଦିଅଇ ସ୍ବର୍ଗୀୟ ସ୍ୱୀକୃତି,

ଦୈବୀ ପ୍ରୀତିରେ ପ୍ରତିଷ୍ଠ ।

ସେ ପ୍ରେମେ ନ ଥାଏ ଛନ୍ଦ ବା ଛଳନା,

ଲାଂଛନା କି ପ୍ରତାରଣା,

ଅମୃତ ଝର ସେ ପୀୟୂଷ ଧାର ସେ,

ବିଶ୍ୱାସର ଧୂଳି କଣା ।

ଶାଶ୍ୱତ ପ୍ରେମରେ ସ୍ୱର୍ଗ ଜିଣି ହୁଏ,

ମର୍ତ୍ତ୍ୟକୁ କିଏ ପଚାରେ !

ଚିରନ୍ତନ, ଶୁଦ୍ଧ ସତ୍ୟନିଷ୍ଠ ହୋଇ,

ପ୍ରେମୀର ପ୍ରଣୟେ ଝରେ ।

ବେଦ ବେଦାନ୍ତରେ ଶାଶ୍ୱତ ପ୍ରେମର,

ଅଛି କେତେ ଉପାଖ୍ୟାନ ।

ମଣିଷ କାହିଁକି, ଦେବତାମାନେ ବି,

ସ୍ବୀକୃତିଛନ୍ତି ଏ ପ୍ରେମ ।

ପ୍ରେମ ହିଁ ଭକତି ଭକତି ହିଁ ପ୍ରେମ,

ଆତ୍ମିକ ଭାବରେ ଏକ ।

ଏକଲବ୍ୟ,ଧ୍ରୁବ, ବାଲ୍ୟ ପ୍ରହଲ୍ଲାଦ,

ଭକ୍ତି ପ୍ରେମେ ପରିକଳ୍ପ ।

ଶିଶୁ ଶାବକର ହୃଦୟରୁ ଝରେ,

ଅନନ୍ତ ଶାଶ୍ୱତ ପ୍ରେମ ।

ସେ ପ୍ରେମେ ନଥାଏ ପାପର ପ୍ରଲେପ,

ଥାଏ ନିଷ୍କପଟ ଭ୍ରୁଣ ।

ଶିଶୁ ର ହୃଦୟ ପୁଣ୍ୟ ପ୍ରୀତି ମୟ,

ଈଶ୍ୱରଙ୍କ ପ୍ରତିରୂପ ।

ଜୀବନ୍ତ ଠାକୁର, ପବିତ୍ର ମନ୍ଦିର,

ଶାଶ୍ୱତ ପ୍ରେମ ସ୍ୱରୂପ ।