ଯିବି ପୁଣି ତୋ'ରି ଇସାରାରେ

ସ୍ନିଗ୍ଧତାର

ଚାରୁ ବେଳା ଭୂମି

ହାତ ଠାରି ଡାକେ

ସ୍ୱର୍ଗ ଦ୍ଵାରେ

ଲୀନ ହେବ ପାଇଁ ।

କେମିତି ଯିବି ଲୋ ଭୂମି !

ଅଛି ପରା କେତେ କାମ,

କେତେ ଯେ କଳ୍ପନା,

ନିଭେଇବି ମୋ' ମୃତ୍ୟୁ ଆଗରୁ

ନିଜ ପାଇଁ ନୁହେଁ,

ତୋ'ପାଇଁ ,

ତୋ'ରି ଶାବକଙ୍କ ପାଇଁ !

ନେଇ କି ପାରିବୁ ମୋତେ,

ତୋ'କୋଳକୁ !

ମୋର ଆସନ୍ନ ମୃତ୍ୟୁ ଆଗରୁ ??

ପାରୁଛୁ ଯେବେ ତୁ,

ନେଇଯାଅ ମୋତେ ।

କିନ୍ତୁ,ମନେ ରଖ !

ହେବୁ ଅଭିଶପ୍ତ ।

ଭୂମି ଲୋ !

ତୁ ପରା ବସୁଧା !

ତୁ ପରା ମୋ' ପ୍ରଥମ ଜନନୀ !

ଲକ୍ଷେ ଥର ମନ୍ଦିରକୁ ଯାଇ

ମାଗିଥିଲୁ ବରଦାନ,

ମୋତେ ଗର୍ଭେ ଧରିବାକୁ ।

କେତେ କେତେ ଗଞ୍ଜଣା ସହିଛୁ ।

ଦେବୁ କି ହିସାବ ! ! !

ପାରିବୁନି ,

ଦୁଃଖକୁ ତ ଭୁଲି ଯାଉ ତୁହି ,

ସୁଖ ସବୁ ବାଣ୍ଟି ବାଣ୍ଟି

କ୍ଲାନ୍ତ ଶ୍ରାନ୍ତ ପଥର କଙ୍କର ।

ଏତେ କଷ୍ଟ କଲୁ ମୋତେ

ବଞ୍ଚେଇବା ପାଇଁ ।

ଦେ ସମୟ,ଆଉ କିଛି ମାତ୍ର ।

ଭୁମି ଲୋ !

ତୁ ବସୁଧା !

ତୁ ପୁଣି ଜନନୀ ! !

ତୁ ସ୍ଵର୍ଗ ଧାମ,

ପୁଣି ତୁ, ସାଜିଅଛୁ

ମୋ'ପାଇଁ କି ଶୁଦ୍ଧ ସ୍ଵର୍ଗଦ୍ଵାର ! ! !

ଡାକ ନା ମୋତେ

ଏତେ ଶୀଘ୍ର,ଏତେଟା ଆଗରୁ,

ଶାବକଙ୍କୁ ସୁରକ୍ଷିତ କରେ,

ବନ୍ଧୁଙ୍କର ଇଚ୍ଛା ପୁରା କରେ,

ପରିବାର ଜନେ,

ଦେଇ ସାରେ ତାଙ୍କ ସବୁ ଦାବୀ ।

ତୋ'ଗର୍ଭର ଋଣ ସବୁ

ଫେରାଇବା ପ୍ରୟାସ କରୁଛି ।

ଦେ କିଛି ସମୟ ।

ନୁହେଁ ମୁଁ ସେଇ ସତ୍ୟବାନ,

ନାହିଁ ମୋର ପୁଣ୍ୟର ସାବିତ୍ରୀ,

ତୁ ବି ନୋହୁ ଯମରାଜ ।

କୁହ ତ ତା'ହେଲେ,

କିଏ ବା କାହାକୁ,

ମାଗିନେବ ମୋ'ଜୀବନ ଭିକ୍ଷା !

ସତ୍ୟ,ଶିବ,ସୁନ୍ଦରର

ତୁ ସାକ୍ଷାତ ସାକ୍ଷୀ,

ପୁଣ୍ୟ ସ୍ୱର୍ଗ ଦ୍ୱାର,

ଥମି ଯାଅ, ରହି ଯାଅ

କିଛିଟା ମୁହୂର୍ତ୍ତ,

ସବୁ ଜଞ୍ଜାଳକୁ ମୋର

ଜୀବନ୍ୟାସ ଦେଇ ତ ପାରୁନି,

ଜାଳି ଦିଏ ତୋ'ପୁଣ୍ୟ ଚିତାରେ ।

ତା'ପରେ ମୁଁ

ନେବି ଲୋ ସମାଧି,

ତୋ'ବକ୍ଷରେ,

ତୋ'ଚାରୁ ଗର୍ଭରେ ।

ଆସିଥିଲି ତୋ'ରି ଡ଼ାକରାରେ ।

ଯିବି ପୁଣି ତୋ'ରି ଇସାରାରେ ।