ସଂସାର ସନ୍ନ୍ୟାସୀ

ତୃପ୍ତି ପଣ୍ଡା

ଭାବନାରେ ହଜିବାକୁ ଭଲଲାଗେ ନାହିଁ

ସପନରେ ଭିଜିବାକୁ ଭଲଲାଗେ ନାହିଁ

ଜୀବନ ନୁହଁଇ ଏଠି ଫୁଲର ମହଲ

ବାସ୍ତବ ଦୁନିଆଁରେ ବର୍ତ୍ତମାନରେ ଜୀଇଁ ଚାଲ ।

ଅତୀତ ଫେରିଗଲା ମୁହଁକୁ ଶୁଖାଇ

ଭବିଷ୍ୟତ ମୁରୁକି ହସେ ଦାନ୍ତକୁ ଦେଖାଇ

ସାଙ୍ଗସାଥୀ ବାପ ଭାଇ ମା’ ଓ ଭଉଣୀ

ପୁଅ ଝିଅ ନ ଯିବେରେ ଏକା ଏକା ମୁହିଁ

ଜନମିଛି ମାଟି ରେ ବିଲୀନ ମାଟିରେ

ମୁଠାଏ ପାଉଁଶ ରଖି ମାଠିଆ ଭିତରେ

ସ୍ମୃତି ମୋର ସେଇତକ ସମ୍ପତ୍ତି ହୋଇବ

ମିଛ ମିଛ ଦୁନିଆଁରୁ ବିଦାୟ ମିଳିବ ।

ଦୁର୍ଲ୍ଲଭ ମାନବ ଜନ୍ମ ଯଦି ମିଳିଛି ଆମକୁ

ସଂସାରର ବନ୍ଧନରେ ଛନ୍ଦି ହୋଇବାକୁ

କର୍ମ ପୁଣି କର୍ତ୍ତବ୍ୟ ତ ନିଶ୍ଚିନ୍ତ କରିବା

ଏ ଜନ୍ମର ସାର୍ଥକତା ନିଶ୍ଚିନ୍ତ ରଖିବା

ସଂସାରରେ ରହି ପୁଣି ହୋଇବା ସନ୍ନ୍ୟାସୀ

ଦିବାନିଶି ହୃଦୟରେ ହରିନାମ ଜପି

ହାତ ଗୋଡ଼ ଚାଲୁଥାଉ ମୁଖ ଜପୁ ନାମ

ତାହେଲେ ସାର୍ଥକ ହେବ ଏ ମାନବ ଜନ୍ମ ।।