ଲାଉ ଧୁଡୁକୀ

ଶ୍ରୀ ଶେଷ ଭୁଷଣ ଆଚାର୍ଯ୍ୟ

ଜଙ୍ଗଲ ମୁଣ୍ଡରେ ଗୋଟିଏ ବୁଢ଼ୀ,

ରହୁଥିଲା ଘର ଦ୍ୱାର ସଜାଡ଼ି,

କାମ କରି କରି ହୋଇଲା ଥକା,

ବାପଘର ଯିବ ଖୋଜେ ମଉକା ।

ଜଙ୍ଗଲ ସେପାରେ ତା ବାପ ଘର,

ଜଙ୍ଗଲଟି ବଣ ଜନ୍ତୁରେ ପୁର,

ଇଷ୍ଟଦେବତାଙ୍କୁ ସ୍ମରଣ କରି,

ପୁଟୁଳିଟେ ଧରି ଗଲା ବାହାରି ।

ପାଦଟେ ପଶିଛି ବଣ ଭିତର,

ଭୋକିଲା ହେଟାଟେ ଆଗେ ହାଜର,

କହିଲା ରେ ବୁଢ଼ୀଖାଇବି ତୋତେ,

ବଡ଼ଭୋକ ଏବେ ଲାଗୁଛି ମୋତେ ।

ବୁଢ଼ୀ କହେ ଦେଖ ମୁଁ ହାଡ଼ଚମ,

ରକତ ମାଉଁସ ମୋ ଦେହେ କମ,

ଫେରେ ବାପଘରୁ ହୋଇ ମୁଁ ମୋଟା,

ଖୁସିରେ ଗିଳିବ ମୋତେ ଯେ ଗୋଟା ।

ହେଟା କହେ ହଉ ରହିଲି ଜଗି,

ଫେରିଲା ବେଳକୁ ନ ଯିବୁ ଭାଗି,

ଦୀର୍ଘ ନିଶ୍ୱାସ ଟେ ବୁଢ଼ୀ ପକାଏ,

ପାହୁଣ୍ଡେ ପାହୁଣ୍ଡେ ଆଗକୁ ଯାଏ ।

ଯାଇଛି କି ନାହିଁ ଦଶ ପାହୁଣ୍ଡ,

ଘାସ ବଣୁ ଦିଶେ ବାଘର ମୁଣ୍ଡ,

ବାଘମାମୁଁ କହେ ହଲାଇ ଜିଭ,

ଯାହା ହେଉ ମୋର ଭୋକ ମେଣ୍ଟିବ ।

ବୁଢ଼ୀ କହେ ମୁଁ ଯେ କଙ୍କାଳ ସାର,

ବୁଲି ବାହାରିଛି ମୋ ବାପଘର,

କାମନାହିଁ ସେଠି ଖାଇବି ଖାଲି,

ଫେରିଲା ବେଳକୁ ଥିବି ମୁଁ ଫୁଲି ।

ହେବା ପାଇଁ ରାଜି ତୁମ ଆହାର,

ହେଲେ କରିଦିଅ ଜଙ୍ଗଲ ପାର,

ବାଘ ମାମୁଁ କଲା ଜଙ୍ଗଲ ପାର,

ବୁଢ଼ୀ ପହଞ୍ଚିଲା ତା ବାପ ଘର ।

ବାପା ମାଆ ଆଉ ଭାଇ ଭାଉଜ,

ସାଥେ ବୁଢ଼ୀକଲା ଭାରି ମଉଜ,

କାମ ନାହିଁ କିଛି ଖାଇଲା ଖାଲି,

ଅଳପ ଦିନରେ ଗଲା ସେ ଫୁଲି ।

ଖୁସିରେ କଟିଲା ବହୁତ ଦିନ,

ଫେରିବାକୁ ଏବେ ହେଲାଣି ମନ,

ବାଘ ଆଉ ହେଟା ଥିବେଯେ ଚାହିଁ,

ଫେରିବ କିପରି ଦେବେ ସେ ଖାଇ ।

ଲାଉ ଖୋଳ ବଡ଼ ଦେଖିଲା ଘରେ,

ବୁଢ଼ୀ ପଶିଗଲା ତାହା ଭିତରେ,

ବିଦା ହୋଇ ବହୁ ଲୁହ ଅଜାଡ଼ି,

ଲାଉ ଖୋଳେ ପଶି ଚାଲିଲା ଗଡ଼ି ।

ବାଟେ ବାଘ କହେ ଲାଉ ଧୁଡୁକୀ,

ମୋର ବୁଢ଼ୀକୁ ତୁ ଦେଖି ଅଛୁକି ?

ବୁଢ଼ୀ କରି ଅତି ଘାଘଡ଼ା ସ୍ୱର,

ଥରି ଥରି କହେ ଲାଉ ଭିତର ।

ମୁଁହିଁ ନ ଜାଣଇ ବୁଢ଼ୀ କି ଫୁଡ଼ି,

ମୁଁ ତ ଯାଉଅଛି ଖୁସିରେ ଗଡ଼ି,

ବାଟ ଛାଡ଼ି ଦେଲା ଲାଉକୁ ବାଘ,

ଲାଉ ଗଡ଼ିଗଲା ଆହୁରି ଆଗ ।

ଅଳପ ବାଟ ସେ ଯାଇଛି ଗଡ଼ି,

ବାହାରୁ ଶୁଭିଲା ହେଟାର ରଡ଼ି,

ଲାଉ ଧୁଡୁକୀ ରେ ଲାଉ ଧୁଡୁକୀ,

ମୋର ବୁଢ଼ୀକୁ ତୁ ଦେଖି ଅଛୁକି ?

ମୁଁହିଁ ନ ଜାଣଇ ବୁଢ଼ୀ କି ଫୁଡ଼ି,

କହିବୁଢ଼ୀ ଗଲା ଜୋର ରେ ଗଡ଼ି,

ହେଟା ଭାଇ ଥିଲା ବଡ଼ ଚତୁର,

ଧରି ନେଲା ସିଏ ବୁଢ଼ୀର ସ୍ୱର ।

କହିଲା କେ ଅଛ ଲାଉ ଭିତର,

ଚିହ୍ନା ଜଣା ଲାଗେ ତୁମର ସ୍ୱର,

ଚମକିକି ବୁଢ଼ୀ ଜିଭ କାମୁଡ଼ି,

ଆହୁରି ଯୋର୍ ରେ ଚାଲିଲା ଗଡ଼ି ।

ହେଟା ପଛେ ପଛେ ଲାଉଟି ଆଗେ,

ଲାଉ ଛୁଟୁ ଅଛି ପବନ ବେଗେ,

ବାପଘରେ ଖାଇ ବୁଢ଼ୀ ଶକତ,

ଖାଇଥିଲା ନିତି ଦଶ ବକତ ।

ଯେତିକି ଯୋର୍ ସେ ଲାଉ ଗଡ଼ାଏ,

ହେଟା ଭାଇ ସେତେ ପଛକୁ ରହେ,

ଝାଳ ନାଳ ହୋଇ ହାମ୍ପଇ ବୁଢ଼ୀ,

ରହ ରହ ତେଣେ ହେଟାର ରଡ଼ି ।

ଲାଉ ଗଡ଼ି ଗଡ଼ି ବୁଢ଼ୀ କବାଟେ,

ମାଡ଼ ହୋଇ ‘ଢୋ’ ଶବଦେ ଫାଟେ,

ଏକ କୁଦାକରେ ବୁଢ଼ୀ ନିକଲି,

ଘରେ ପଶି ଦିଏ କବାଟ କିଳି ।