ତୁମ୍ଭେ ଦୀନନାଥ

ଅଜ୍ଞାନ କଜଳ       ପାଇଁ ମୋ ସଜଳ

       ଆଖିକୁ ଦିଶୁନି ଥଳ

ପଡିଲି କି ପାଲେ     କାତ ବି ନ ଚାଲେ

       ଭୁଜେ ନାହିଁ ଆଉ ବଳ ।

ମାୟାବୀ ରାଗରେ     ଏ ଭବ ସାଗରେ

       ଲାଗେ ସିନା ଡର ଡର

ଉତ୍ତମ କରମ          ନକରି ଧରମ

       ହୁଡି ହେଲି ହରବର ।

ମୋକ୍ଷ ପଥ ଛାଡି      ଜନ୍ମଚକ୍ରେ ମାଡି

      ମର୍ତ୍ତ୍ୟେ ଦେଲି କୁଆଁ ରାବ

ଅମୃତ କଳସେ      ନ ଦେଖି ଅଳସେ

       ଘେନିଲି ଦଦରା ନାବ ।

ଧରିବାକୁ କାତ        ବଢାଇଲି ହାତ

       ଛିଦ୍ରକୁ ନବୁଜି ଆଗେ

ଥଳକୂଳ ହୀନ       ଅର୍ଣ୍ଣବେ ମୁଁ ଦୀନ

       ଚଳିଲି ନବୁଝି ଧାଗେ ।

ଜାଣିଲିନି ଥିବେ       ଜଳଚର ଜୀବେ

       ଅତଳ ସାଗର ଗର୍ଭେ

ନିମିଷେ ଆହାର      ହେବି କି କାହାର

       ଘେରି ରହିଥିବେ ସର୍ବେ ।

ଉଦ୍ଧାରିଲ କରୀ       ଗ୍ରାହ ଗଲା ତରି

       ପରମ ଗତି ସେ ପାଇ

ତୁମ୍ଭେ ମାୟା ବଳେ    ବସ୍ତ୍ର ଦେଲ ଛଳେ

      ଦ୍ରୌପଦୀଙ୍କୁ ଦୂରେ ଥାଇ ।

କି କାରଣେ ହରି      କଲ ଏତେ ସରି

       ଅନୁନୟ ତୁମ୍ଭ ପାଦେ

ନୁହେଁ ବୋଲି କୃଷ୍ଣା    କିବା ମୋର ତୃଷ୍ଣା

      ହରୁ ନାହଁ କେଉଁ ବାଦେ ।

ବିନତି ମୋ ଘେନି     ସାହା ହୁଅ ବେନି

       ବାହାକୁ ବଢାଇ ଆଜ

ବିପଦୁ ବାହାର       ନକଲେ କାହାର

       ଅପଯଶେ ଥିବ ଲାଜ ?

ଅବଶ ଅଚଳ         ବିନୀତେ ଚଞ୍ଚଳ

      ରକ୍ଷା କର ଲକ୍ଷ୍ମୀନାହା

ତୁମ୍ଭେ ଦୀନନାଥ       ଥାଉଁ ଏ ଅନାଥ

      ଲୋଡିବ କି ଆନ ସାହା ?

       ପ୍ରସନ୍ନ କୁମାର ମାଦଳା