ବର୍ଷା, ବୋଉ ଓ କାୟାମଞ୍ଚ

ହେମନ୍ତ କୁମାର ରାଉତ

ପିଲାଦିନେ ସ୍କୁଲକୁ ଯିବାବେଳେ

ଖରା ପାଇଁ ବାପା ମୋ’ ଉପରେ

ଛତା ଟେକିବା ପରି

ଗଛ ସେମିତି ଡାଳ ମେଲେଇଥାଏ ।

ଗଛଟିଏ ମୋ’ ବୋଉର କାନି ପରି

ବର୍ଷା ଆସିଲେ ଯିଏ ମୋ’ ଉପରେ

ଛନଛନ ପତ୍ରର ପଣତ ଢାଙ୍କିଦିଏ ।

ଗଛ କେବେ ବୋଧିଦ୍ରୁମ, ମାୟା ମଞ୍ଚରୁ

କାୟାକୁ ନିର୍ଲିପ୍ତ କରି ସେମିତି ଛିଡାହୋଇ

ଥାଏ ଚିରକାଳ ସ୍ଥିତପ୍ରଜ୍ଞ ପରି ।

ଗଛ ଅଙ୍ଗାରକାମ୍ଳ ପାପମାନଙ୍କୁ ପାନ କରେ

ନୀଳକଣ୍ଠ ସାଜି

କେବେ ଅଙ୍ଗପ୍ରତ୍ୟଙ୍ଗ ହରାଇ ପାଲଟିଯାଏ ଜଗନ୍ନାଥ ।

କେବେ ସବ୍ଜା ଶାଢି ପିନ୍ଧି ଫୁରୁଫୁରୁ,

ପତ୍ର ଚୂଳରେ ଫୁଲଗୁନ୍ଥି ବିରହିଣୀ ପରି

ଅପେକ୍ଷା କରେ ପ୍ରିୟତମ ପକ୍ଷୀମାନଙ୍କୁ ।

କେବେ ତା’ର ନୀରବିତ ବ୍ରହ୍ମନାଦରେ

ନୀଳ ଶୂନ୍ୟରେ ମେଘମଲ୍ଲହାର ଶିହରିତ

କେବେ ବୀର ଦର୍ପରେ ପବନ ସଙ୍ଗରେ

ଲଢିଲଢି ଡାଳ ଭାଙ୍ଗି ମୂଳ ଉପୁଡିଯାଏ

ତଥାପି ଦଧିଚି ପରି ସବୁ ଅସ୍ଥି

ବାଣ୍ଟୁଥାଏ ମଣିଷମାନଙ୍କୁ ।