ମାଆର ମମତା

ତୁ କେବେ ମାଗିନୁ ତୋର

ମମତାର ମୂଲ ।

ମୁଁ କାନ୍ଦିଲେ ତୋ ଆଖିରୁ ଝରେ ଲୁହ

ଧାଇଁ ଆସି କୋଳେ ନେଉ ତୋଳି

କରୁ କେତେ ଗେଲ ।।

ମୁଁ ହସିଲେ ତୋ ପେଟ ପୁରିଯାଏ,

ତୋ ଓଠରୁ ଝରିପଡେ ହସ ।

ମୋ ଶୁଭ ମନାସଉ ସଦା

କରି କେତେ ବ୍ରତ ଉପବାସ ।।

ମୁଁ କେବେ ପଡିଲେ ରୋଗରେ

ତତେ ସବୁ ଦିଶଇ ଅନ୍ଧାର ।

ମୋ ପାଖରେ ବସୁ ଉଜାଗରେ

ଦିନ ରାତି କରି ଏକାକାର ।।

ମୁଁ ଯେତେ ଅସୁନ୍ଦର ହେଲେ

ତୋ ପାଇଁ ମୁଁ ରାଜାର କୁମାର ।

ଡେରି ହେଲେ ମୋ ଫେରିବା ବେଳ

ଯାଉଥାଉ ଦୁଆରୁ ଦାଣ୍ଡକୁ

ଆଉ ଦାଣ୍ଡରୁ ଦୁଆର ।।

ଯେତେ ବଡ ହେଲେ ବି ମୁଁ

ସବୁବେଳେ ଛୋଟ ତୋ ଆଖିରେ ।

ସୁଖି ଯାଇଥିଲେ ମୁହଁ ମୋର

ପୋଛିଦେଉ ପଣତ କାନିରେ ।।

ନିଜେ ନଖାଇ ତୁ

ମୋ ପାଇଁ ରଖି ଥାଉ ।

ତୋ ଛଡା ଏ ଦୁନିଆରେ

ଏପରି କିଏ ସେ କରିବ ବା ଆଉ ।।

ଯେତେ ଅଭାବରେ ଥାଇ ବି ତୁ

ସବୁ ଇଛା ମୋର କରିଛୁ ପୁରଣ ।

କେବେହେଲେ ଦେଇନାହୁଁ

ଜାଣିବାକୁ ଅଭାବ କଅଣ ।।

ତୋ କୋଳରେ ଯଦି କେବେ

ମୁଣ୍ଡ ରଖି ଯାଏ ମୁହିଁ ଶୋଇ ,

ମୋ ମନର ଯେତେ କଷ୍ଟ

ଯେତେ ବା ବେଦନା

ଭୁଲିଯାଏ ମୁହିଁ ।।

ସବୁ କଷ୍ଟ ନୀରବରେ

ସହିଯାଉ ବୋଲି

ଏ ସଂସାରେ ତୁ ସର୍ବଂସହା ।

କାହାରି ଯନ୍ତ୍ରଣା ଦେଖିଲେ

ତୋ ତୁଣ୍ଡରୁ ବାହାରଇ 'ଆହା' ।।

ଏ ସଂସାରେ କେହି କେବେ

ହେବେନାହିଁ ତୋର ସମତୁଲ ।

ତୋ ଠାରେ ସମସ୍ତେ ଋଣୀ

ଦେଇ କେ ପାରିବ

ତୋ ମମତାର ମୂଲ ?

ବାଉରିବନ୍ଧୁ ଲେଙ୍କା