ଭଗ୍ନ କୋଣାର୍କ କହେ

ଚନ୍ଦ୍ରଭାଗାର ଅର୍କକ୍ଷେତ୍ରରୁ

         ଭଗ୍ନ କୋଣାର୍କ ମୁଁ କହେ ।

ଉତ୍କଳ ଭୂଇଁର ଉତ୍କର୍ଷ କଳାକୁ

          ଆଜିବି ଧରିଛି ଦେହେ ॥

ସମୟ ଯାଇଛି ବହି ତଥାପି ମୁଁ

          ଯେତେ ଦିନ ଥିବି ରହି ।

ଉତ୍କଳର ଗର୍ବ ଗୌରବ ଗାଥା

           ଚାଲିଥିବି କହି କହି ॥

ମନେପଡେ ଆଜି ଅତୀତର ସେଇ

           ବାର ଶହ ବିନ୍ଧାଣି କଥା ।

ବାର ବର୍ଷ କାଳ ଲାଗି ଗଢିଥିଲେ

           କିଏ ବୁଝିବ ସେ ବ୍ୟଥା ॥

ବାଡି ବରକୋଳି ଭାଲୁଆ କୁକୁର

            ସଙ୍ଗେ ଧରି ଧର୍ମପଦ ।

ଆସିଥିଲା ଧାଇଁ ଚିହ୍ନିବ ତା ପିତା

           ହୋଇଯିବ ଗଦ ଗଦ ॥

ଦେଖିଲା ଚିନ୍ତିତ ବିନ୍ଧାଣି ଗଣ

           ମୁଖେ ବିଷାଦର ଚିହ୍ନ ।

ଦଧିନଉତିକୁ ବସାଇବା ଲାଗି

           ନଥିଲା କାହାରି ଜ୍ଞାନ ॥

କହିଲା ଧରମା ପଢିଛି ମୁଁ ଘରେ

           ସ୍ଥାପତ୍ୟ କଳାର ପୋଥି ।

ଜାଣିଛି କିପରି ମନ୍ଦିର ଚୁଡାରେ

             ବସିବ ଦଧିନଉତି ॥

ଶୁଣି ତାର କଥା ଶଙ୍କିତ ହୋଇଲେ

         ଥିଲେ ଯେ ବିନ୍ଧାଣି ଗଣ ।

ବାର ଶହ ମୁଣ୍ଡ ଭୂମିରେ ଲୋଟିବ

         ଗଲେ କଥା ରାଜା କାନ ॥

ବସାଇଲା ଦଧିନଉତି ଧରମା

         ହେଲେ ତା କପାଳ ହୀନ ।

ବାରଶ ବିନ୍ଧାଣି ପ୍ରାଣ ରକ୍ଷା ଲାଗି 

           ଦେଇଗଲା ବଳିଦାନ ॥

    

ପଥର ଦେହରେ ନିହଣ ମୁନର

            ସୃଷ୍ଟିର ଲୀଳାଖେଳା ।

ଖଣ୍ଡ ବିଖଣ୍ଡିତ ଅଙ୍ଗେ ମୋର ଆଜି

          ସାଇତା ସେ ସୁକ୍ଷ୍ମ କଳା ॥

ଅଛ ଯଦି କେହି ଉତ୍କଳର ସେହି

           ପଥର ଶିଳ୍ପୀ ଦାୟାଦ ।

ମୋର ଭଗ୍ନ ମୂର୍ତ୍ତି ଅଙ୍ଗେ କାନ ଦେଲେ

            ଶୁଭିବ ନିହଣ ଶବ୍ଦ ॥

ଉତ୍କଳ କାହିଁକି ନିରବ ନିଶ୍ଚଳ

          ପୋତି ଦେଇଛି ସେ ମଥା ।

ଭଗ୍ନ କୋଣାର୍କ ମୁଁ ଯେତେ ବି ଡାକିଲେ

          ଶୁଣେନି କେ ମୋର କଥା ॥

       *******