ଉତ୍କଳ ଜନନୀ

ଉତ୍କଳ ଜନନୀ

 

ଭାରତ ମାତାର କୋଳେ, ଉତ୍କଳ ଜନନୀ ଦୋହଲେ

ଏକ ଅତି ସୁନ୍ଦର ପ୍ରଦେଶ

କଳିଙ୍ଗ ପ୍ରାଚୀନ ନାମ, ମନେ ଜାଗେ ସମ୍ଭ୍ରମ

ମନୋରମ ମନୋହର ବେଶ  ।

ଅଧୁନା ଓଡିଶା ନାମ, ଅଛି ଏକ ଶ୍ରୀଧାମ

ରାଜଧାନୀ ଭୁବନେଶ୍ଵର

ଅଜସ୍ର ଦେବୀ ଓ ଦେବ, ଦର୍ଶନ ନୁହେଁ ଦୁର୍ଲଭ

ଆବିର୍ଭୂତ ସ୍ଵୟଂ ଈଶ୍ଵର  ।

ମନ୍ଦିର ନଗରୀ ପୁରୀ, ସମୁଦ୍ର ରହିଛି ଘେରି

ପ୍ରଭୁ ଜଗନ୍ନାଥଙ୍କ ନିବାସ 

କି ବିଶାଳ ମନ୍ଦିର, ଦେଖି ନତ ହୁଏ ଶିର

ଦର୍ଶନେ କଳୁଷ ବିନାଶ  ।

ସାଗରର ତଟଭୂମି ଢେଉର ପାହାଡ ଚୁମ୍ବି

ଯୁଗ ଯୁଗ ଧରି ବିଦ୍ୟମାନ 

ନୀଳାଞ୍ଚଳର ସେହି କୋଳେ, ନୀଳାକାଶ ଢଳି ପଡେ

କେଜାଣି କେମିତି ଆକର୍ଷଣ  ।

କୋଣାର୍କ ଯେତେ ଦେଖେ କାହିଁ,

ମନକ୍ଷୁଧା ମେଣ୍ଟେ ନାହିଁ

କେବେକାର ସୂର୍ଯ୍ୟ ମନ୍ଦିର

ଶତାଧିକ ବର୍ଷକାଳ,ଶିଳ୍ପ ଏକ ନିର୍ଭେଜାଳ

କାରୁକାର୍ଯ୍ୟ ଖଚିତ ଏକ ନୀଡ  ।

ଲିଙ୍ଗରାଜ, ବୁଦ୍ଧମନ୍ଦିର, ସହସ୍ର ଭକ୍ତଙ୍କ ଭିଡ

ଆଉ ଅଛି ନନ୍ଦନ କାନନ

ଉଦୟଗିରି ଖଣ୍ଡଗିରି ରାଜଧାନୀକୁ ରଖିଛି ଘେରି

ଆଉ କେତେ ଦେବି ବିବରଣ  ।

ପାରାଦ୍ଵୀପ ସମୁଦ୍ର କୂଳେ, କେତେ ଯେ ଜାହାଜ ବୁଲେ

ବର୍ଣ୍ଣମୟ ବିଚିତ୍ର ବନ୍ଦର 

ଚିଙ୍ଗୁଡି ମାଛର ପାତ୍ର, ପଡିଥାଏ ଯତ୍ର ତତ୍ର

ସୁଆଦ ତାର କେତେ ସୁନ୍ଦର  ।।

  ଚିଲିକା ହ୍ରଦର ନାମ, ସବା ମୁହରେ ଅବିରାମ

ନ ଦିଶିଲେ ଅସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ରହେ 

ଦେଶୀ ଓ ବିଦେଶୀ ପକ୍ଷୀ; ଯିବ ଯଦି ଆସ ଦେଖି

ମନଟିଏ କେତେ ଖୁସୀ ହୁଏ  ।

ବନଜ ଓ ଖଣିଜେ ପୂର୍ଣ୍ଣ, କୃଷିରେ ସ୍ଵୟଂ ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ

କେଉଁଥିରେ ନୁହେଁ ଅବନତ,

ବାର ମାସେ ତେର ପର୍ବ, ସଂସ୍କୃତି ସାହିତ୍ୟର ଗର୍ବ;

ବିଶ୍ଵ ସାରା ସର୍ବେ ଅବଗତ  ।

ଲଲିତ ଗିରି, ପୁଷ୍ପଗିରି, ପ୍ରାଚୀନ ଶିକ୍ଷାର ସିଡ଼ି

ସେ ଥିଲା ଏକ ଗୌରବର କଥା

ଜୟତୁ କଳିଙ୍ଗ ପ୍ରଦେଶ, ଏଇଠି ବି ହେଲାନି ଶେଷ,

ଆଉ କେତେ ଅଛି ଶତ ଗାଥା  ।

ସମ୍ବଲପୁରର ଶାଢୀ, ଦେଶବିଦେଶେ ଗଲାଭରି

ଆଉ ଅଛି ନୃତ୍ୟ ଏବଂ ଗୀତ

ଓଡିଶୀ ନୃତ୍ୟର ଯଶ, ନ ଜାଣଇ କେଉଁ ଦେଶ

ଶିଳ୍ପ ଓ କଳାରେ ଶୌ~ଭିତ  ।

ନେତାଜୀ ସୁବାଷ ବସୁ, ଉତ୍କଳେ ଥିଲେ ଶିଶୁ

କି ମହାନ୍ ମାନବ ବିଶାଳ

ଉତ୍କଳ ମଣି ଗୋପବନ୍ଧୁ ସହୃଦୟ ସମାଜବନ୍ଧୁ

ଦୁଃସ୍ଥ ଜଣଙ୍କ ଏକ ଢାଳ  ।

ପାହାଡ ପର୍ବତ ନଈ, କେତେ ଯେ ହିସାବ ନାହିଁ

ପ୍ରକୃତିର ଅପୂର୍ବ ଏକ ଦାନ,

ସହଜ ସରଳ ଲୋକ, ନର କିମ୍ବା ନାରୀ ଦେଖ

ଅତିଥିଙ୍କୁ କରନ୍ତି ସମ୍ମାନ  ।

ଧନ୍ୟ ମମ କର୍ମ ଭୂମି, ତବ ଶ୍ରୀ ଚରଣ ତୁମ୍ବି

ଉତ୍କଳ ମାତେ, କୋଟିଏ ପ୍ରଣାମ

ଆଶ୍ରିତ ମା’ ତବ କ୍ରୋଡେ

ବାନ୍ଧ ମାତ ସ୍ନେହ ଡୋରେ

ଜାଣେ ମା’ ଉଦାର ତବ ଧାମ  ॥