ମୁଁ ଠିଆ ହୋଇଥିବି ଏଇଠି

କିଏ ହିମାଳୟ ଯାଅ

ଅବା କିଏ ବେଶ୍ୟାଳୟ

ମୁଁ ଠିଆ ହୋଇଥିବି ଏଇଠି

ମାତ୍ର ଦୁଇପାଦ ମାଟିର କ୍ଷେତ୍ରଫଳରେ

ଝିଙ୍କି ନେଉଥିବି ଯେତେ ଥୁଣ୍ଟା ଡାଳର ଅପାରଗତା

ହାତମୁଠା ଖୋଲିଲାବେଳକୁ ଯାହା

ଭରିଯିବ ସବୁଜିମାର ସ୍ବପ୍ନରେ ।

ତମେ ଯେ ଯୁଆଡେ ଯିବାପରେ

ନିଃଶବ୍ଦତାରୁ ଟାଣିଆଣିବି ଝଙ୍କାର

ଝିଙ୍କିଆଣିବି ଶୂନ୍ଯରୁ ମୁଠାଏ ରକ୍ତର ଅବିର

ପବନରେ ସୃଜିବି ବଂଶୀର ସ୍ବର ।

ମୁଁ ମୋ ବାମ ପାଖ ସନ୍ନ୍ଯାସର ନୁହଁ

କି ଡାହାଣ ପାଖ ସମ୍ଭୋଗର

ମୁଁ ଏକ ସମନ୍ବୟ

ଦୁଇପାଦ ଓ ପାଦତଳ ମାଟିର ।

ଦେଖିବ

ସନ୍ନ୍ଯାସର ପାହାଡ ଉପରେ

ପଥର ହୋଇଥିବା ତମ ତପସ୍ଯାର

ଅନ୍ତ ଫାଡି କେମିତି ଝରିଝରି ଆସୁଛି ଝରଣା

ଛୁଇଁଯାଉଛି ମୋର ପାଦ ।

ସମ୍ଭୋଗର ପଙ୍କ ଭିତରେ ସ୍ତ୍ରୈଣ

ତମ ପରିଚୟର କଳଙ୍କ ଭେଦି

କେମିତି ମାନବିକତାର ପଦ୍ମ

ବାସ୍ନାୟିତ କରିଦେଉଛି ମୋ

ସାରା ଅବୟବ ।

ତା' ପରେ

ତମ ସଭିଙ୍କ ନିର୍ବୀର୍ଯ୍ଯ ଜୀବକୋଷରେ

ବୀର୍ଯ୍ଯର ସବୁଜ ଅଙ୍କୁରୋଦ୍ଗମ

ପ୍ରତି ପୌରୁଷରେ ଗୀତା ଭାଷ୍ଯର

ନିଖୁଣ ଆଲେଖ୍ଯ ।

ତେଣିକି ପୁଣ୍ଯର ପର୍ବତ ବା ପାପର ପଙ୍କରୁ ଫେରି

ତମେ ସଭିଏଁ ମୋ ଚାରିପାଖେ,

ତମ ଭଳି ଭଳି ପୃଥ୍ବୀର ଚିତ୍ର ସ୍ଥିର

ମୋ ଦୁଇପାଦ ଭୂମିରେ,

ସାରା ଆକାଶ କେନ୍ଦ୍ରିତ

ମୋ ମସ୍ତକରେ ।

ମୁଁ ସାମ୍ମା ବା ପଛ କରିବାକୁ ଚାହେଁନା

ନିର୍ବାଣ ଅବା ନିର୍ବୀର୍ଯ୍ଯ ନିଧୂବନ,

ଯୁକ୍ତାତ୍ମକ ବିକର୍ଷଣ କି ବିଯୁକ୍ତାତ୍ମକ ଆକର୍ଷଣଠୁ ଭିନ୍ନ

ମୁଁ ଏକ ନିର୍ଲିପ୍ତ ସମ୍ମୋହନ !

ମୁଁ ଠିଆ ହୋଇଥିବି ଏଇଠି

ମାତ୍ର ଦୁଇପାଦ ଭୂମିର କ୍ଷେତ୍ରଫଳରେ

କିଏ ହିମାଳୟ ଯାଅ

ଅବା କିଏ ବେଶ୍ୟାଳୟ !