ଆହେ ମୋର ପ୍ରିୟତମ

ଏଇ ପତରରେ ଲେଖିଅଛ ଯାହା

ସବୁ କିବା ତାହା ସତ ,

ତୁମ ହୃଦୟରେ ମୋଅରି ଭାବନା

ଜାଗୁଥାଏ ଅବିରତ ।

ଅକାରଣେ ଯାହା କେତେ କଥା ଭାଳି

ମନ ହେଉଥିଲା ଘାରି,

'ବଇଁଶୀରେ ରାଇ ମୋଅରି ନାମଟି

ମହତ ଦେଉଛ ସାରି।'

ଜାଣିଶୁଣି ତୁମେ ଏମିତି କରୁଛ

ଶୁଣାଉଛ ଅପବାଦ ,

ଚିନ୍ତା କରି କରି ମୋଅରି ଆଖିରୁ

ହଜି ଯାଉଥିଲା ନିଦ ।

ବୁଝିଲି ଏବେ ମୁଁ ,ତୁମ ଅନ୍ତରରେ

ଟିକିଏ ଛଳନା ନାହିଁ ,

ମନ ପ୍ରାଣ ଦେଇ ଭଲପାଅ ଯେଣୁ

ମୋ ପାଶକୁ ଆସ ଧାଇଁ ।

ଯେବେ ତୁମ ସହ ଭେଟ ହୁଏନାହିଁ

ମୁରଲୀ ବଜାଇ ଡାକ,

ମୁଁ ଏକା ତୁମର ତୁମେ ଅଟ ମୋର

ଜଣାଅ ଦୁନିଆ ଯାକ ।

ବୁଝିଲି ଏବେ ମୁଁ ତୁମ ମନ କଥା

ଆଉ କରିବିନି ମାନ ,

ଦୋଷ ଥିଲେ ମୋର କ୍ଷମା କରିଦେବ

ଆହେ ମୋର ପ୍ରିୟତମ ।।

ବି. ନିରୁପମା

ମାମୁରିଆ, ଛେଣ୍ଡିପଦା,ଅନୁଗୋଳ।