ମନପବନ ଘୋଡ଼ା

ଉଗ୍ର ଆଧୁନିକ ରଙ୍ଗୀନ ଧବଳ

             ଚିତ୍ରଲେଖା ସମ ପରୀ

ତା'ସାଥେ ପ୍ରଣୟ ବିରହ ପ୍ରବଳ

              ଭାଷାଗତ ତ୍ରୁଟି ଭରି ।

ସଉକେ ନିଜର ଖିଆଲି ମନରେ

            କଥା ଯାହା ଝରି ଆସେ

ସଜାଡିଲେ ସବୁ କବିତା ପଣରେ

            ସାହିତ୍ୟ ଭଳିଆ ବାସେ ।

ଭାବନା ତାହାର ସାରସ୍ୱତ ହୋଇ 

            ତୋଷାମଦିଆଙ୍କ ମେଳେ

କବିର ରାଇଜେ ପ୍ରିୟାପ୍ରୀତି ଥୋଇ

           ସଂକ୍ରମିତ ହୋଇ ଖେଳେ ।

ସମାଜ ଦୁର୍ଦ୍ଦଶା କିଏ ଅବା ଦେଖେ

            କେଉଁଠି ଭୋକର ଦାଉ

ଶିଳ୍ପୀର ନିହାଣେ କିଏ କାହିଁ ଲେଖେ

             ଜୀବନଚର୍ଯ୍ୟାକୁ ଆଉ ।

ପୁରାତନ କବି ପିତୃଲୋକେ ରହି

             ମନେ ଭାଳୁଥିବେ କିସ

ଶବ୍ଦ ମରିଗଲେ ପାରିବେ କି ସହି

              ଏ ତ ହଳାହଳ ବିଷ ।

କବିର ଉପାଧି ନାଆଁ ପଛେ ଯୋଡି

              ମାତୃଅଙ୍ଗ କରି ଭାଗ

ଅଯୋଗ୍ୟ ସନ୍ତାନ କେଉଁ ସ୍ୱାର୍ଥ ଲୋଡି

            ବେସୁରା ତୋଳନ୍ତି ରାଗ ।

ପାଠକେ ଯାହାର ପ୍ରଶଂସକ ସାଜି

             ଜଗତେ ପକାନ୍ତି ହୁରି

ଦୋଷ ବା କାହାର କିଏ ଜାଣେ ଆଜି

             କଦର୍ଥନେ ବାହାଦୁରୀ ।

ଚାଲିଛି ତ ବେଗେ ବିବର୍ତ୍ତନ ଧାରା

              ମନପବନର ଘୋଡ଼ା

ବାଣୀର ଭବନେ ପ୍ରଦୂଷଣ ସାରା

           ସଂସ୍କୃତି କି ଆଉ ଲୋଡା ।

        ପ୍ରସନ୍ନ କୁମାର ମାଦଳା