ପୂଜା

ହେ ମୁଢ଼ ମାନବ ଶିଶୁ ଶୁଣ ମୋର ପଦେ କଥା,

ନିରଭର ଅନୁଭବେ ଭବୁଛି ମୁଁ ଯେଉଁ ଗାଥା ।

ଦୁଃଖ ଆସୁଛି ମମ ଦେଖି ତବ ଏ ଆଚରଣ

ଅନ୍ଧ ବିଶ୍ୱାସେ ଅନ୍ଧ ହୋଇଲ ଅନ୍ଧାରେ କଲ ଧ୍ୟାନ ।

ଚାହିଁ ଦେଖ, ଚାହିଁ ଦେଖ ଥରେ ଯୁଗକୁ ତୁମର ,

ଶିକ୍ଷିତ ହୋଇ ଶିକ୍ଷା ଦେଖାଅ, ଏ ତୁମ ବିଚାର ?

ନ ଯାଅ.. ନ ଯାଅ ହେ ତୁମେ ସେ ଅନ୍ଧକାର ଗୃହେ,

ସତ୍ୟ-ପ୍ରେମର ପ୍ରତୀକ ସେ କି ଅନ୍ଧକାରେ ରୁହେ ?

ପୁଷ୍ପ-ପୁଷ୍ପାଞ୍ଜଳି ଦେବାକୁ ଯେବେ ଲୋଢୁଛ ତୁମେ ,

ପୁଷ୍ପାଞ୍ଜଳି ଦିଅ ହେ ନିଜ ମନ୍ଦିରେ ନିଜେ ।

ନାନା ପରକାରେ ଭକତି ଅନ୍ତର ଦେଇ ପୂଜ ,

ସେ ଦିଅଁ ଆସିବାକୁ ପାଶେ ତବ ହୋଇବ ସଜ ।

ନ ଭଞ୍ଜଇ ସେ ତ ତୁମ ଦେବା ପୁଷ୍ପ ଫଳ ସବୁ ,

ଲୋଢ଼େ ସେ ଭକତି ଅନ୍ତର ଦେଉଛି ତାକୁ ହେ କେହୁ ।

ଭକତି ର ପୁଷ୍ପ ଅନ୍ତର ର ଫଳ ଦେଇ ପୂଜ

ଦେଖିବ ହୋଇବ ସେ ତୁମ ପାଇଁ ସଦା ସତ୍ତେଜ ।

ଅନ୍ଧକାର ଦେଉଳେ ନୁଂହନ୍ତି ସେ ତୁମ ଦିଅଁ ,

ସେଠାରେ ଅଛନ୍ତି ଯେଣୁ କାଷ୍ଠ-ପାଶାଣ ର ଦିଅଁ ।

ନ ହୁଏ ତ ସେଠାରେ ଦେବତା ର ପୂଜା ଅର୍ଚନା ,

କେବଳ ଚାଲିଛି ଏକ ବ୍ରାହ୍ମଣ ଙ୍କର ଭର୍ଚନା ।

ଭକ୍ତିର ଉତ୍ସ ଭକ୍ତିର ପୁଷ୍ପ ଲମ୍ବାଅ ଶରୀରେ ,

ମନ ମନ୍ଦିରେ, ଭକତି ଅନ୍ତରେ ପୂଜ ତଟ ବାରେ ।

ସକଳ ସ୍ଥାନେ ପରି ପୂର୍ଣ୍ଣ ସେ ମହା ଆତ୍ମା ତାର ,

ନାହିଁ ସ୍ଥାନ, ନାହିଁ କାଳ, ପାତ୍ର,ସମୟ ତାହାର ।

ଯେଉଁଠି ପୂଜିବ ସେଠି ଲଭିବ ଆଶିଷ ବାରି ,

ହେ ମୁଢ଼ ମାନବ ଶିଶୁ ନ କର ଅନ୍ଧ ଗୁହାରି ।

କର୍ମଟି ଚିରନ୍ତନ ସତ୍ୟ ଏ ନଶ୍ବର ଜୀବନେ,

କର୍ମ ବିହୁନେ ନାହିଁ କେହି ନର ମର୍ତ୍ୟ ଭୁବନେ ।

ଏ ବିଶ୍ୱ ରୁପି ବିରାଟ କାୟ ଶରୀର ଯାହାର,

ତାକୁ କି ପାରିବ ପୂଜି ଆମ ଏ କ୍ଷୁଦ୍ର ବେଭାର ?

ଭୁଂଜ ନାହିଁ ତୁମେ ଦେଉଳର ପାପ ଭୋଜନ ଯା ,

ନ ହୁଅ ଅନ୍ଧ ବିଶ୍ୱାସୀ ନ କର ଅମିତ୍ର ପୂଜା ।।।।

----------------------19042019----------------