ସତର୍କ ବାର୍ତ୍ତା

ବୃକ୍ଷ କହେ “ମନୁଷ୍ୟ ତୁମେ ଏତେ ନିଷ୍ଠୁର

ନିର୍ବିଚାରେ ଆମମାନଙ୍କୁ କରୁଛ ସଂହାର  ।

ଜାଣି ନାହଁ ଏହାର କି ହେବ ପରିଣତି

ଆସିବ ହିଁ ଦୁର୍ଦ୍ଦିନ, ହେବ ହିଁ ଦୁର୍ଗତି  ।

ଜଳ କହେ, ଯେତେ କୁହ, କିଛି ନାହିଁ ଲାଭ

ଆଗାମୀ ଦିନେ ମୁଁ, ହେବି ଦୁସ୍ପ୍ରାପ୍ୟ ~ ଦୁର୍ଲ୍ଲଭ  ।

ମଇଳା ଆବର୍ଜନା, ଘେରିଗଲା ମୋତେ

ସଭ୍ୟ ମନୂଷ୍ୟକୁଳ ଚିକ୍କଣ ହେଲେ ଯେତେ  ।

ବାୟୁ କହେ ~ ଥିଲି କେତେ ବିଶୁଦ୍ଧ ନିର୍ମଳ

ରଖୁଥିଲି ପୃଥିବୀକୁ ସ୍ନିଗ୍ଧ ଶୀତଳ  ।

ମାନବ କଲ୍ୟାଣେ ଏବେ ବିଷାକ୍ତ ଶରୀର

ନୂଆ ସଭ୍ୟତା କଲା ବ୍ୟାଧିର ମନ୍ଦିର  ।

ମାଟି କହେ ~ ଧରିତ୍ରୀର, ମୁଁ ମୁଖ୍ୟ ଆଧାର

ମଣିଷଙ୍କ ଅବିଚାରେ ହେଲି ଅନୁର୍ବର  ।

ଅବହେଳା, ଅଯତନ, ଭଙ୍ଗାରୁଜା କ୍ଷୟ

ପ୍ରକୃତରେ ମନୁଷ୍ୟମାନେ ଭାରୀ ନିର୍ଦୟ  ।

ଶୁଣିଲ ଅଭିଯୋଗ ସବୁ

ହେ ମାନବ ଜାତି

ଭଲ ପାଇବାକୁ ଶିଖ

ଆରେ ଦୁର୍ମତି  ।

ନୋହିଲେ ପ୍ରକୃତି ରୋଷେ

ପଡ଼ିବ ନିଶ୍ଚୟ

ବାଜେ ଦେଖ କାଳଭେରୀ

ଆସୁଛି ପ୍ରଳୟ  ।