ବିଡମ୍ବନା ଏତିକି

ତୁମେ ଈଶ୍ୱର 

କାହିଁକି ? ଦେଲ ଅଧିକାର

ନରରାକ୍ଷାସଗଣଙ୍କୁ ବ୍ୟବିଛେଦ 

କରିବାକୁ 

ମୋ ଶରୀର ଓ ଆତ୍ମାକୁ

ମୁଁ 

ତ ବାଣ୍ଟି ଚାଲିଥିଲି

ପ୍ରେମ,ଦୟା, କରୁଣାର ବାର୍ତ୍ତା,

ଭାବିଥିଲି 

ରାକ୍ଷାସ ମାନେ ବିବର୍ତ୍ତିତ ହୋଇ 

ଦେବତ୍ଵ ନ ହେଲା ନାହିଁ

ମାନବ ତ ବନିଯିବେ 

ଦିନେ ,

ସେ ଦିନ 

ଜିତି ଯାଇଥଲା ପୁଣିଥରେ

ରାକ୍ଷସତ୍ୱ,

କଳିକାରୁ ଫୁଲ ନ ବନିଥିବା ଏ ଶରୀରକୁ 

ଝାମ୍ପି ଖୁମ୍ପି ଖାଇଥିଲେ

ଜଣକ ପରେ ଜଣେ ,

କିଏ ? ତାଙ୍କୁ ସେ ଅଧିକାର ଦେଲା କେଜାଣି ଦୁଇ ଯୋଡ଼ା କାଠ ଫଳିଆରେ

କ୍ରୁଶବିଦ୍ଧ କରିବାକୁ 

ମୋ ଆତ୍ମାକୁ,

ତା ପରେ

ଖୋଜି ପାଇଥିଲି ନିଜକୁ

ସହରତଳି 

କେଉଁ ଏକ ଅନ୍ଧାର ରୁଦ୍ଧ କୋଠରୀରେ

ପ୍ରତିଦିନ ହେଲି 

ଭୋଜ୍ୟ,

ସହରି

ବାଘ, ଭାଲୁ , ହେଟା, ବିଲୁଆଙ୍କ,

କିଏ ? କହିଥିଲା 

ତୁମକୁ ଦେବାକୁ ମତେ ଝିଅ ଜନମ,

ଯଦି ପାରୁଛ,ଦେଖ ତୁମେ ଈଶ୍ୱର ,

ଲୁହ,ଲହୁ 

ଦୁଇଟି ଝରିଛଲିଛି ଦେହ,ଦାହ,

ଆତ୍ମାରୁ ଅବିରାମ,

ବିଡମ୍ବାନାଏତିକି, 

କିଏ ? କାହିଁକି? ଦେଲା ଏ 

ପ୍ରାରବ୍ଧ

କୁକୁର ଚାଟି ଚାଲିଥିବା

ଅଇଁଠାପତ୍ରର,

ଈଶ୍ୱର !

ତୁମେ କେମିତି ହେଲା

ଏତେ 

ନିଷ୍ଠୁ