ମହୁଲ

ନଗେନ୍ଦ୍ର ନାଥ ପଟ୍ଟନାୟକ

ଜଙ୍ଗଲର କୋଳେ ଜନମିଛି ମୁଇଁ

ଜନଜାତିଙ୍କର ପ୍ରିୟ,

ସମ୍ପର୍କ ଯୋଡିଛି ତାଙ୍କରି ସାଥୀରେ

ମଣେନି କାକୁ ହେୟ ।

ଜୀବନ ଜୀବିକା ଅଂଶଟେ ହୋଇଛି

ଆଦିବାସୀ ଭାଇଙ୍କର,

ମତେ ଦେଖିଦେଲେ ଓଠୁ ତାଙ୍କ ଝରେ

ହସ ଖୁସି ଧାରଧାର ।

ମୋ ଦେହେ ଯେତେକ ଫୁଲ ଫଳ ମଞ୍ଜି

ତାଙ୍କଠି ସଅଁପି ଦିଏ,

ଜଣାଯାଏ ନାଇଁ ଅଭାବ କଷଣ

ନିମିଶକେ ଦୂର ହୁଏ ।

ଜାଳେଣି ଅଭାବ ଦୂରେଇ ଯାଏରେ

ଜନଜାତି ଭାଇଙ୍କର,

ମୋ ଶୁଖା ଦେହକୁ ଜଳାଇ ରାନ୍ଧନ୍ତି

ଦରବ ବହୁ ପ୍ରକାର ।

ଦେହେ ମୋ ଫୁଟଇ ସୁନ୍ଦରିଆ ଫୁଲ

ବାସ ମହମହ ତା’ର,

ପାହାନ୍ତି ପହରୁ ଟପଟପ ହୋଇ

ଲୋଟିପଡେ ମହିପର ।

ଲେଖା ଅଛି ପରା ଦେବୀ ଭାଗବତେ

ମୋ ଫୁଲର ଗୁଣଗାନ,

ଦୁରୁଗା ମା’ଙ୍କ ସ୍ୱରୂପ ମୁଇଁ ଯେ

ଜାଣନ୍ତି ଭକତ ଜନ ।

ଯେ ପୂଜା କରଇ ବାରମାସ ମତେ

ମିଳଇ ଅଶେଷ ପୂଣ୍ୟ,

ସୁଖର ଆଲୋକେ ଦୁଃଖ ଘୁଞ୍ଚିଯାଏ

ଜୀବନଟି ହୁଏ ଧନ୍ୟ ।