★ଅକୁତୋଭୟ ★

ତରଳିପାରୁନି ବୋଲି ତ

ଛୁଇଁ ପାରୁନି ମାଟିର ଛାତି ,

ଭେଦିପାରୁନି ଭୂମା ।

ଝୁଲୁଛି ଦୁହିଁଙ୍କ ମଝିରେ

ତ୍ରିଶଙ୍କୁ ପରି ତୁଳା ଖଣ୍ଡେ।

ଟାଣ ହେବା ବି ସହଜ କି !

ସ୍ବପ୍ନକୁ ମୋଡି ମକଚି ଫିଙ୍ଗି ନ ପାରିଲେ,

ଦର୍ପଣକୁ ପିଠି କରି ହସି ନ ପାରିଲେ,

ଲୁହ ଲୁଚେଇ କ'ଣ ଗୋଟେ

ପଡିଗଲା ବୋଲି କହି ନ ପାରିଲେ,

ଜନେ ହସିବେ ଯେ !

କେବେ କେବେ ଅଜାଣତରେ

ପ୍ରେସର୍ କୁକର୍ ର ସିଟିମରା ବାମ୍ଫ ପରି

ତତଲା କଡେଇର ଡହକ ଛାଡି ,

ଆକାଶ ମୁହାଁ ହୁଏ ।

ହଠାତ୍ ଜଣେ ଘୋଡେଇ ଦେଇଯାଏ

ଢାଙ୍କୁଣୀଟିଏ, ଥପ୍ କରି ଅଟକିଯାଏ ପାଦ,

ପଦ୍ମ ଦୂରକୁ ଘୁଞ୍ଚିଯାଏ ।

ଗାଢ ମେକ୍ଅପ୍ ,

ଓଜନଦାର ଆବରଣ,

ଆଭରଣ ତଳେ

ତରଳି ଯାଉଥାଏ ହିମାଳୟ ।

ଭୂଗୋଳ କହେ ,

ଅଟଳ ଅଚଳ ମହାମେରୁ ।

ହାଃ ...ହାଃ....ହାଃ .....

ପ୍ରକୃତିସ୍ଥ ହେବାକୁ ପଡେ ।

ନିଜକୁ ଟାଣ କରିନେବାକୁ ପଡେ ।

ନଇଲେ ଜନେ ହସିବେ ଯେ !!!

★★↑★★↑★★