ଦନୁଜ ମନୁଜ

ଦେଖ କି ନିର୍ଲଜା ମାଆ ଦଶଭୁଜା

କରୁଥାଉଁ ଆବର୍ତ୍ତନ

କରି ଆବାହନ ଚିତ୍ତ ଆମୋଦନ

ତଦନ୍ତରେ ବିସର୍ଜନ ।

ନାଚ ଗୀତେ ମନ କରି ଉଚ୍ଛ୍ବସନ

ସତେ କି ସେ ନିଶାଚରୀ

ପ୍ରବୃତ୍ତିକୁ ନେଇ ଆସକ୍ତି ବଢାଇ

ବିତରେ ଗରଳ ଧରି ।

ମାତା କେବେ ସିନା ହୋଇ ବିବସନା

ଆକର୍ଷି ମହିଷ ଚିତ୍ତ

କରିଲେ ଅବଶ କୋପାନଳେ ଧ୍ବଂସ

ମନାସି ଜଗତ ହିତ ।

ଏ କୁଳଲଙ୍ଘିନୀ ଆଜି ଜାଣିଶୁଣି

କରେ ଅଙ୍ଗ ପ୍ରଦର୍ଶନ

ବିନ୍ଧି ପୁଷ୍ପବାଣ ଉତ୍ଶୃଙ୍ଖଳ ମନ

କରୁଥାଏ ସମ୍ମୋହନ ।

ଅଳପ ଉଲଗ୍ନା ଉଛୁଳା ଯୌବନା

ଅପରୂପା ଠାଣି ଦେଖି

ବାଳକ କିଶୋର ବୃଦ୍ଧ କି କିନ୍ନର

ଘୂରାଉଥିବେ ତ ଆଖି ।

ବାଢେ ଆକର୍ଷଣ ପାଇ ପ୍ରୋତ୍ସାହନ

ନିଜ ପରିବାରେ ଯା'ର

ଜାନୁ ଉର କାନ୍ତି ପୁରୁଷେ ବିଭ୍ରାନ୍ତି

ଚରିତ୍ର ସ୍ଖଳନ ସାର ।

ଜଳିବ ଦୁନିଆଁ ଅହେତୁକ ନିଆଁ

ଲାଗିବ ଗୋଟେ ନିମିଷ

ଘରେ ଘରେ ଆଜି ଉଠିଛି ଗରଜି

ଦନୁଜ ଅଂଶ ମହିଷ ।

ଶୁମ୍ଭ ଓ ନିଶୁମ୍ଭ ସାଥେ ଧରି ଦମ୍ଭ

କଟାକ୍ଷ ଯେ ବିକଟାଳ

ପକାଇବେ ଯହିଁ ରହିବ କି ତହିଁ

ନୈଶିକ ବିଜନ ବେଳ ।

ମରୁଥିବ ଭ୍ରୁଣ ବଞ୍ଚିଗଲେ ପୁଣ

ଶୈଶବେ ହେବ ଧର୍ଷିତା

ହେଲେ ଅସମ୍ଭାଳ ପୂରିଯିବ କାଳ

କି ହେବ ଅଗ୍ନିସମ୍ଭୂତା ?

ନାରୀର ମହିମା କି ଗୁଣ ଗରିମା

ମହନୀୟା ବୋଲି ଯେତେ

ଗାଇଲେ କି ହେବ ଶିଷ୍ଟତା ସମ୍ଭବ

ଆଖି ଦେଖୁ ଥାଉଁ ଏତେ !

ପ୍ରସନ୍ନ କୁମାର ମାଦଳା