ମୁଁ କବିଟିଏ

ବକ୍ତା ନୁହେଁ ମୁଁ କବିଟିଏ ଅବ୍ୟକ୍ତର ବ୍ୟକ୍ତ ଛବିଟିଏ

ବିକ୍ଷିପ୍ତ ଆଶାର ମୁଁ ମୁକ୍ତ ମଶାଲ

ଭବିଷ୍ୟ ଉଦୟ ରବିଟିଏ ।

ତପ୍ତ ଉଷରେ ମୁଁ ଜଳବିନ୍ଦୁ ଛବିଳ ଆକାଙ୍କ୍ଷା କଳ ସିନ୍ଧୁ

କଲ୍ଲୋଳିତ ତାନେ ହିଲ୍ଲୋଳିତ ମନେ

ସର୍ବ ସଙ୍ଗ ସୁଖ ଚାହେଁ ବନ୍ଧୁ ।

ମୋ ଦୁଆରେ ଆସେ ଚଇତାଳି ଆସଇ ବସନ୍ତ କୁତୁହଳୀ

ମାଘ ବାଘ ଶୀତ ଶରତ, ହେମନ୍ତ

ଫୁଲେଈ ବରଷା ମତୁଆଳି ।

ମୋତେ ବି ଛୁଉଁଛି ସୁଖ ଦୁଃଖ ମୋତେ ବି ଲାଗଇ ଶୋଷ ଭୋକ

ସ୍ବାର୍ଥର ନିଶାରେ କାହାରି ଆଶାରେ

ଆଧିପତ୍ୟ, ଭାବେ ଅବିବେକ ।

ମୁଁ ବି ହାଡ଼ ମାଂସ ରକ୍ତ ଧରା ମୁଁ ବି ତୁମ ପରି ମାୟାଘେରା

ବଞ୍ଚିବାର ମୋହେ ଭିନ୍ନ ଆମେ ଦୁହେଁ

ତୁମେ ସ୍ଥିର ମୁଁ ଯେ ମସୀଝରା ।

ବଞ୍ଚିବାର ମୋହ ମୋର ବେଶି ମନ ବିବେକକୁ ଯାଏ କଷି

ପୋଡୁ ଜୁଇ ନିଆଁ ନୁହେଁ ମୁଁ ଛାନିଆଁ

ଥିବି ଯାବତ୍ ଥିବେ ଭାଷାଭାଷୀ ।

ମୋ ହୃଦୟଭାବ ଉଦ୍ଗୀରଣ କରି ପାରିନାହିଁ ସମ୍ବରଣ

ତୁମକୁ ରସାଏ କନ୍ଦାଏ ହସାଏ

ମୋ ଲେଖନୀ ମସୀ ପ୍ରସବଣ ।

ମୋ କଳ୍ପନା ଯେବେ ରୂପ ଧରେ ଅଳୀକତା ମୋର ଦ୍ବାରେ ହାରେ

ଅମୃତ ପଖଳା ମୋ ଭାବର ମାଳା

ବ୍ୟସ୍ତ ଜନମନ ହରିବାରେ ।

ପ୍ରକୃତି ମୋହର ବଡ଼ ଗୁରୁ ହୃଦେ ଭରେ ନବ ଭାବ ଚାରୂ

କା' ସ୍ବାର୍ଥ ଗବାକ୍ଷେ ଦେଖିବାକୁ ଟିକେ

ଚାହେଁନା ଜୀବନୁ ବେଳ ସରୁ ।

ଉଚିତେ ଉଚିତ ସମାହିତ ଏହା ମୋ ଚିନ୍ତନ ମୂଳମନ୍ତ୍ର

ବିଘଟଣେ ହୃଦ ହୁଏ ଶରବିଦ୍ଧ

ପ୍ରାୟ, ହୋଇରୁହେ ମର୍ମାହତ ।

ଗୀତିମୟ ସିନା ମୋ ଚିନ୍ତନ ତୁମେ କରିବ ତା' ମୂଲ୍ୟାଙ୍କନ

ତୁମ ଦରବାରେ ନିର୍ଭିକ ଭାବରେ

ସମୄବନ୍ଧଟା ହେଉ ରୂପାୟନ ।

ତୁମରି ଭିତରୁ ମୁଁ ବି ଜଣେ ଛନ୍ଦେ ବାନ୍ଧେ ସିନା ମୋ ଚିନ୍ତନେ

ତୁମରି ବିଚାର ମତାମତ ଧାରେ

ଲେଖନୀ ରହିବ ପ୍ରୋତ୍ସାହନେ ।

ତୁମେ କୁହ ମୁଁ କବିଟିଏ ତୁମ ମୂଲ୍ୟାୟନ ଛବିଟିଏ

ହେଲେ ମୁଁ ବିଚାରେ ତୁମ ଏକାନ୍ତରେ

ତୁମ ଭାବେ ଯେହ୍ନେ ଦ୍ରବି ରୁହେଁ ।