ରଜ ଓ ପ୍ରିୟା (ବ୍ୟଙ୍ଗ କବିତା)

ପହିଲି ରଜରେ ପ୍ରିୟାକୁ ମୋହର

ଲଗେଇଲି ଯେବେ ଫୋଅନ

ସେପଟୁ ଶୁଣିଲି ପାକଳ କଣ୍ଠରେ

ମୋ ପ୍ରିୟା ମାଆର ଟୋଅନ ।

ପଚାରିଲି ଯେବେ ତାଙ୍କୁ ମୁଁ, ମାଉସୀ

ଅଙ୍କିତା ନାହିଁକି ଘରେ

କହିଲେ ପ୍ରଥମେ ତୋକଥା ବୁଝୁଛି

ସେ କଥା କହିବି ପରେ ।

କହିଲେ ମୋତେ ତୁ ମାଉସୀ ଡାକୁଛି

ତୋ କୋଉ ବାପର ଶାଳୀ

ତାପର କଥାଟା କହି ପାରିବିନି

ଶୁଣିଲି ମୁଁ ଯେଉଁ ଗାଳି ।

କହିଲି ଟିକିଏ କ୍ଷମା କରିଦିଅ

ମାଉସୀ ଦେଇଛି ଡାକି

ଭାବୁଥିଲି ମାଆ ଡାକିବି ବୋଲିକି

ସେତିକି ରଖିଛି ବାକି ।

ଚିହିଁକି ଉଠିଲେ ଅଙ୍କିତାର ମାଆ

ମାଆର ଶବ୍ଦଟା ଶୁଣି

କହିଲେ ତୁ କଣ ମୋ ଝିଅ ଘଇତା

ମାଆ ଡାକିଲୁଣି ପୁଣି ।

କହିଲେ ରାଗିକି ଆରେ ବାଡ଼ିପୋଡା

ମୋ ଝିଅ କାଶ୍ମୀର ସେଉ

ଚୁଟୁକି ମାରିଲେ ତାପାଇଁ ହଜାରେ

ଟୋକା ହେବେ ହାଉଯାଉ ।

ସେ ପରା ଗୋଟିଏ ଗୂଡ଼ ମାଠିଆଟେ

ଜନ୍ଦା ପିମ୍ପୁଡିଙ୍କ ଧାଡି

କିଏସେ ଯାଚୁଛି ଫ୍ଲାଆଟ ଗୋଟିଏ

କିଏ ମରସିଡିସି ଗାଡି ।

ଏହି ସବୁ କଥା ଶୁଣି ଲା ପରେ ମୁଁ

ଚକର ଖାଇଲା ମୁଣ୍ଡ

କହିବି କହିବି ଯାହା ମୁଁ ଭାବିଲେ

ଖନି ମାରିଗଲା ତୁଣ୍ଡ ।

କହିଥିଲା ପ୍ରିୟା ପହିଲି ରଜରେ

ମୋ ସାଥେ ରହିବ ବୋଲି

ପାର୍କଟା ସାରା ବୁଲି ବୁଲି ମୁହିଁ

ଜାଗାଟେ ବାଛିଛି କାଲି ।

ଭାବିଥିଲି ପାନ ନଖାଇ ରଜରେ

ପ୍ରିୟା ଓଠେ ହେବି ନାଲି

ଲିପ୍ସଟିକ ବୋଳା ତା ନାଲିଆ ଓଠକୁ

ଓଠରେ ଛୁଇଁବି ବୋଲି ।

ଦୋଳି ଲାଗୁନାହିଁ ଏବେତ ଗାଆଁରେ

ତା କୋଳେ ଖେଳିବି ଦୋଳି

ଦୋଳି ନିଶା ପୁରା ଛାଡ଼ିଗଲା ମୋର

ମାଆଠୁ ଶୁଣିକି ଗାଳି ।

ଫୋଅନ ରଖିକି ବସୁ ବସୁ ମୁହିଁ

ଗଡି ଯେ ପଡିଲି ହେଁସେ

ଏକା ନିଶ୍ୱାସରେ ଢକ ଢକ କରି

ପିଇଲି ପାଣିରୁ କଂସେ ।