ରାଣୀ ମାଏଜୀର୍ ଦୁଖ୍

ଇ ଦୁଖର୍ କଥା

ଆଉ କାହାକେ କହେମି

ଛାତି ଫଟା ଦୁଖ୍

ଆରୁ କେତେ ସହେମି ।

ଇ ହାତେ ଝଲମଲି

ଯାଉଥିଲା କେତେ ଖଡୁଚୁରି

କରମ୍ ଖଣିଆଁ ମୋର୍

ଦଇବ୍ କଲା ମକେ ବଏରି ।

ସାତ ଜନମର୍ ସାଥ୍ ଦେବାକେ

ଖାଇଥିଲ କେତେ କିରିଆ

କାଏଁଯେ ଧନ କରିଗଲା

ମକେ ଏତେ ଦୁରିଆ ।

ମାଙ୍ଖେ ଥିଲା ସିନ୍ଦୁର୍

ପାଦେ ଲାଲ୍ ଅଲତା

ସୁନ୍ଦରୀ ଭୁଆସେନ ବଲି

ସଭେଁ ହେଉଥିଲେ କଥା ।

ଆଏଜ୍ ମୁଡେ ନାଇଁ ସିନ୍ଦୁର୍

ସଭେଁ ହେଉଛନ୍ ଟୁପୁର୍ ଟାପୁର୍

ଗହଁଟିଆ ଘରର୍ ଇ ଦସା

ସଭେଁ କହୁଛନ୍ କାଲ୍ ମୁଁହିର୍ କସୁର୍ ।

ରୋଗ୍ ବେମାରେ ଘାଁଟି

ଟଁକା ପଇସା ଗଲା ସରି

ଇ ଦୁଆର୍ ସେ ଦୁଆର୍ ବୁଲୁଛେ

ପେଟେ ଜନମ୍ ଗେଦାକେ ଧରି ।

ଆଏଁଖ ନୁ ବୁହି ଯାଉଛେ ଲୁହୁ

ପୁଛବାକେ ନାଇଁ ନ କିଏ

କେତେ ଆଉ ସହେମି ମହାପୁରୁ

ଇ ଦୁଖ୍ ସହି ନି ହୁଏ ।

ଡିସମ୍ବର ମେହେର

ଗଣ୍ଡାବାହାଲି ନୂଆପଡା