କର୍କଟ

କର୍କଟ

ହଇହେ ଗଗନ ନନା

ସକାଳୁ ସକାଳୁ ତରବର କିଆଁ

ଇଆଡେ ଟିକିଏ ଅନା ।

କେତେଥର ଏହି ବାଟରେ ଯାଉଛ

ଦେଖିଛ ବି ଥରେ ଥରେ

ତମେ କି ଜାଣିନ ଚାକିରି ସାରି ମୁଁ

ଫେରିଲିଣି ଗାଆଁ ଘରେ ,

ଆମେ ଦୁହେଁ ପରା ପିଲାଦିନ ସାଙ୍ଗ

ଖେଳୁଥିଲେ ଧୂଳି ବାଲି

ଯାହା ତ ଦେଖୁଛି ନ ଚିହ୍ନିଲା ପରି

ନିଇତି ଯାଉଛ ଚାଲି ।

ହଉ ହେଲା ଆସ ଆସ

ବିଲ ଆଡେ ବୋଧେ ଯାଉଥିଲ କୁହ

କି କରିଛ ଚାଷବାସ ।

ଅବସର ପରେ ଏଠିକି ଆସିବା

ହେଲାଣି ହେ ମାସ ଚାରି

ଘରଦ୍ୱାର ସବୁ ସଜାଡି ଦେବାରେ

ବ୍ୟସ୍ତ ରହିଗଲି ଭାରି ,

ଭାରିଯା ତ ଏକା ସାଥିରେ ମୋହର

ଚାକିରି କଲାଣି ପୁଅ

ଓଷଧ ପତରେ ଦିନ ବିତୁଅଛି

କଅଣ କରିବା କୁହ ?

ଏଇ ମାଟି ଆମ ସାହା

ଆସ କଥା ହେବା ପିଣ୍ଡାରେ ବସିବା

ପିଇବା ଟିକିଏ ଚାହା ।

ବୁଢ଼ା ପଛେ ତୁମେ ଅଧିକ ଦିଶୁଛ

ଦେଖୁ ଦେଖୁ ଗଲି ଚିହ୍ନି

ଚେହେରାଟା ମୋର ସହରିଆ ସିନା

କେବେଠାରୁ ମନା ଚିନି ,

ପିଲାବେଳ ଭଳି ଏବେ ବି ତୁମେ ତ

ଦୁବୁଲା ପତଳା ନିଠା

କୁହ ହେ ଗୋସାଇଁ ତୁମରି ଚାହାରେ

ପଡିବ କି ନାହିଁ ମିଠା ।

କେମିତି ଚାଲିଛି ଧନ୍ଦା

ତୁମ ଭଲମନ୍ଦ କହିବ ନାହିଁ କି

କେବଠୁ ହେଲଣି ଚନ୍ଦା ।

ଗଗନ ନନାଟା ମଗନ ଥିଲା କି

ଆଉ କେଉଁ କଥା ଭାବି

ସାଥିରେ ମୋହର ପିଣ୍ଡାରେ ବସିକି

ଓଠ ରଖିଥିଲା ଦାବି ,

ଶଙ୍କର ଭାଇଟା ବାହାରି ଆସିଲା

ଆମରି ପଡିଶା ଘରୁ

କହିଲା ଗୋସାଇଁ ଗୁଟୁଖା ଚୋବାଇ

ଜୀଇଁ ଅଛି ମରୁ ମରୁ ।

କଟା ହୋଇଛି ତା ଜିଭ

କର୍କଟ ରୋଗରୁ ବଞ୍ଚିଗଲା ସିନା

ମୂକ ହୋଇ ରହିଥିବ ।

ପ୍ରସନ୍ନ କୁମାର ମାଦଳା