ବିରହୀ ଶିଳ୍ପୀ

ଶବ୍ଦଶିଳାକୁ ରୂପ ଦିଏ ବସି

ବିରହୀ ଶିଳ୍ପୀ ସାଜି

ଭଗ୍ନ କରନା ଭାବନାକୁ ତୁମେ

ମଗ୍ନ ମୁଁ ନିଦ୍ରା ତେଜି ,

ଅନାମିକା କେଉଁ ତନ୍ଵୀ ରୁପସୀ

କୁଚର ଅନ୍ତିମ ଛୁଆଁ

ଦେବା ପରେ ସାଥୀ ବାହୁଡ଼ି ଯିବି ମୁଁ

ସେଇ ବାସ୍ତବ ଗାଁ ,

ଯେଉଁଠି ନ ଥିବ ପ୍ରେମ ପ୍ରତାରଣା

ହୃଦୟ ଖଣ୍ଡର ଦାହ

ଅଗଣିତ ରାତ୍ରି ତନ୍ଦ୍ରା ଜଡିତ

ପଲକେ ସ୍ଵପ୍ନ ମୋହ ,

ଚୁନା ଚୁନା ଫୁଲ ଫୁଟି ଝରୁଥିବେ

ସଞ୍ଜ ନଇଁଲା ପରେ

ମଳୟୁ ମହୁଲି ବାସ ଝରୁଥିବ

ଋତୁ ଥବ ଅଭିସାରେ ।।

ତପନ ଦୀକ୍ଷିତ(ବେଳାଭୂମି୪.୧୦.୨୦୧୭)