ଅସୁମାରୀ ସ୍ୱପ୍ନ

ନାବିକ ସମାନ ଖରେ ପାଲଟଣା ନାଆ ଧରେ

ସାଗର ଲହରୀ ପରେ ଯାଏ ସିନା ଦମ୍ଭ ଭରେ

ସୂରୁଯ ବୁଡେ କେବେ ଦିବସ ସରି ,

ତାରାକୁ ନଜର ଦେଇ ଜହ୍ନର ଜୋଛନା ନେଇ 

ଛାଡିଲି ସାଗର ସେଇ ତକ୍ଷଣେ ଗଗନେ ଏଇ

ଉଡାଣ ଦେଲି ବାଇ ଚଢେଇ ପରି ।

ଦେହରୁ କଲିଜା କାଢି  ରକତ ଅଠାକୁ ବାଢି

ବାନ୍ଧିଲି ଶରଧା ନାଡୀ ସପନେ ଗୁଡିଟେ ଛାଡି  

ଅଜଣା ଖୁସି ଗଲା ମନରେ ଭରି ,

ପ୍ରଜାପତି କଲି ସାଥୀ କୋଳେଇ ହାତକୁ ପାତି

ଭାବରେ ପୂରିଲା ଛାତି ଖେଳିଲି ସଙ୍ଗତେ ମାତି

ଉଡିଲା ଖେଳୁ ଖେଳୁ ହାତରେ ଧରି ।

ମନକୁ ଛୁଇଁଲା ପାପ   ନ କଳି ବାସନା ମାପ

ଭରିଲା ବିରହ ତାପ   ଛାଡିଲା ଅଲିଭା ଛାପ

ଲୋତକ ଖସି ଆସେ ଓଠକୁ ଝରି ,

ତାରରେ ବିଜୁଳି ବହେ ମନପକ୍ଷୀ ଲାଖି ରହେ

ସାଉଁଟିଲା ସୁଖ ଦହେ ଅନ୍ତରାତ୍ମା କାନ୍ଦି କହେ

ହସିବା ବେଳେ ବୁଡେ ଜୀବନ ତରୀ ।

ଝରିଲା ପତରେ ବସି  ଅବସାଦ ଆସେ ଖସି

ଛାତି ଭିତରକୁ ଧସି     ପଶଇ ଅନ୍ତର ଚଷି

ଉଡାଣ ପଥେ ଯାଏ ଭାବନା ସରି ,

ସବୁକଥା ବୁଝି ସାରେ ଯାତନାର ଧାରେ ଧାରେ

ଭବସିନ୍ଧୁ ଆରପାରେ କେହିଜଣେ ହାତ ଠାରେ

ଜଗିଛି ବାଟ ଚାହିଁ ଯାଏ ମୁଁ ମରି ।

ପ୍ରସନ୍ନ କୁମାର ମାଦଳା