ଅଭିମାନୀ ଦେବଦାସୀ

ଆଷାଢ଼ ର ଅସରାଏ ବର୍ଷା

ତୁମ ପାହାଚକୁ ଚୁମି ଦେଲା ପରେ

ତୁମେ ଶ୍ରାବଣୀ କୁ ପଚାରିବ କିଆଁ ?

ଭକ୍ତଙ୍କର ସମାବେଶ ଭିଡ

ତୁମ ବଡ ଦାଣ୍ଡେ ଲାଗିଗଲା ପରେ

ଦେବଦାସୀ ତୁମ ଅଜଣା ଅଶୁଣା ।

ନୀଳ ଚକ୍ର ଫର ଫର ବାନା

ଶ୍ରୀ ମନ୍ଦିରେ ତୁମ ଉଡ଼ିଗଲା ପରେ

ତୁମେ ପରା କେତେ ନୀରବ ନିଶ୍ଚଳ ।

ନୀରବରେ ଲୁଚି ଲୁଚି କାନ୍ଦ

ଅଜାଣତେ ନିଜେ ମଉନେ ଗୋପନେ

ମାପିପାରେ ତୁମ ନୟନର ଜଳ ।

ଚନ୍ଦ୍ର ସୂର୍ଯ୍ୟ ଆକାଶ ସାଗର

ସଭିଙ୍କର ତୁମେ ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ସଙ୍ଗମ

ଅବିରତ ତୁମେ ଅକ୍ଷର ଭାସ୍ୱର ।

ତୁମ ସେଇ ଦିବ୍ୟ ଦୃଷ୍ଟି ନେଇ

ଅର୍ପିଥାଅ ତୁମେ ସୁରକ୍ଷା କବଚ

ସକଳଙ୍କ ପାଇଁ ସୁଖ ନିରନ୍ତର ।

ସାଗରକୁ ଘୁର୍ଣ୍ଣି ଘାରିଦେଲେ

ଘର୍ଘର ଧ୍ୱନୀରେ କମ୍ପେ ତା'ର ବେଳା

ତୁମେ ପୁଣି ତାକୁ ସ୍ଥିତପ୍ରଜ୍ଞ କର ।

ଚନ୍ଦ୍ରମାକୁ ଗ୍ରହଣ ଗ୍ରାସିଲେ

ତୁମରି ନିର୍ଦ୍ଦେଶେ,ଆଶ୍ୱାସନା ଦେଇ

ଚନ୍ଦ୍ରମାକୁ ତୁମେ ଗ୍ରହରୁ ଉଦ୍ଧାର ।

ଆହେ ପ୍ରଭୁ,ବିଧାନ କରତା

ବିଶ୍ୱ ପାଇଁ ତୁମେ ବିଶ୍ୱାସ ପ୍ରତୀକ

ଶାନ୍ତି,ମୈତ୍ରୀ,ପ୍ରୀତି ତୁମ ଅଙ୍ଗୀକାର ।

ଉଚ୍ଚ,ନୀଚ,ବର୍ଣ୍ଣ ଅଭେଦରେ

ଗଢିଦିଅ ଏକ ନୂତନ ସଂସାର

ପୁଣ୍ୟ ପ୍ରାଣା ମନ ନେଇ ମଣିଷର ।

ଅଭିମାନେ ଅଭିମାନୀ ହୋଇ

ଗାଇଗଲି ତୁମ ହୃଦୟର ଆଗେ

ନିଜପାଇଁ ନୁହେଁ, ଦୁନିଆଁର ପାଇଁ ।

ପରମ୍ପରା ଭିତରେ ଭିତରେ

ରଖିଦିଅ ହାତ ମଥାରେ ମଥାରେ

ଦୁଃଖୀଙ୍କର ଦୁଃଖ ଜାତକରୁ ଧୋଇ ।