ଅଝଟିଆ ପିଲାଦିନ

ସମୟର ସୁଅ     ବହି କେତେ ବାଟ

ଆଗକୁ ଆସିଛି ମାଡ଼ି

ଉଠାଣି ଗଡାଣି       ଖାଲଢିପ ସବୁ

ପଛରେ ଆସିଛି ଛାଡ଼ି ।

ଚପଳାମି ଭରା      ସରସ ଜୀବନେ

ଯେତେ ହୋଇଥିଲେ ମେଳ

ଗୋଟି ଗୋଟି କଥା   ମନେ ପଡିଯାଏ

ସୁନ୍ଦର ସେ ପିଲାବେଳ ।

କଲି ଦୁଷ୍ଟ ଭଳି       ଅଳି ଅରଦଳି 

ମାଆର ଆଦର ବଳେ

ନୈତିକତା ସବୁ      ଲୁଚି ଛପିଗଲା

ତାହାରି ପଣତ ତଳେ ।

ବାପା ସିନା ତାଙ୍କ   କଠୋର ଶାସନେ

ଦେଖାନ୍ତି ନାଲିଆ ଆଖି

ଅଭିମାନ କଲେ      ବୁଝାଇ ଶୁଝାଇ

ପ୍ରେରଣା ଦିଅନ୍ତି ଡାକି ।

ପରୀ ରାଇଜର      କଥା ଶୁଣୁ ଶୁଣୁ

ଶୋଇ ମୋ ଜେଜେମା' କୋଳେ

କେଉଁ ରଜାଘର     କୁହୁକ ରାଇଜେ 

ସପନରେ ହଜେ ଭୋଳେ ।

କେବେ ବା କେମିତି  ଅବହେଳା କଲେ

ପଢିବା ପାଇଁକି ପାଠ

ଶିକ୍ଷକ ଆମର       ବରଷି ଦିଅନ୍ତି

ପିଠିରେ ତେନ୍ତୁଳି ଛାଟ ।

ଲୁଚି ଲୁଚି କାହା      ବାଡିବଗିଚାରୁ

ଏହି ମୋ ହାତରେ ତୋଳି

ସାଙ୍ଗ ସାଥୀ ମେଳେ ଖାଇଛି ବି କେତେ

ସୁଆଦିଆ ଫଳ କୋଳି ।

ଭାରି ଭଲ ଲାଗେ   ଲୁଣ ଲଙ୍କା ବୋଳି

ଖାଇବାକୁ କରମଙ୍ଗା

ବର୍ଷା ନାଳେ ଯଦି   ଭାସିଯାଏ ମୋର

କାଗଜ ତିଆରି ଡଙ୍ଗା ।

ମାତାପିତା ସଙ୍ଗେ    କି ସୁନ୍ଦର ଥିଲା

ଅଝଟିଆ ପିଲାଦିନ

ତୁଳନା କରିଲେ     ଆଜିର ଜୀବନ

ଲାଗେ ତାହାଠାରୁ ହୀନ ।